အပုိင္း(၁)
ပုံျပင္ (သုိ႔မဟုတ္) အတိတ္
ဂရိ ေ႐ွးေဟာင္း ဒ႑ာရီေတြထဲမွာေတာ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္ဟာ တုိက္တန္ နတ္မ်ိဳးႏြယ္တစ္ပါးလုိ႔ ဆုိပါတယ္။ ေကာင္းကင္နဲ႔ ကမၻာေျမၾကီးတုိ႔ကေန ေပါက္ဖြားလာတဲ႔ နတ္မ်ိဳးဆိုေတာ႔ တန္ခိုးသိပ္ၾကီးတာေပါ႔။ စၾကာ၀ဠာတစ္ခုလုံး ကုိအုပ္ခ်ဳပ္တဲ႔ ၀ရဇိန္မုိးၾကိဳးလက္နက္ ပုိင္႐ွင္ နတ္အားလုံးတို႔ရဲ႔ ဘုရင္ လုိ႔ဆုိၾကတဲ႔ ဇု နတ္မင္းထက္ေတာင္မွ ပုိုျပီး ေ႐ွးက်ေသးတယ္။ ပုိျပီး တန္ခိုးၾကီးေသးတယ္လုိ႔ေတာင္ တခ်ိဳ႔က ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီ ဇုနတ္မင္းဟာ သူ႔ခမည္းေတာ္ က႐ုိးနပ္(ေဆတန္) နတ္မင္းၾကီးကုိ ပုန္ကုန္စစ္ခင္းျပီး နတ္တကာတုိ႔ရဲ႔ ဘုရင္ေနရာ ရာဇပလ’င္ကုိ အရယူခဲ႔တဲ႔ သူပါ။ အဲဒီလုိ ဖခမည္းေတာ္နဲ႔ စစ္ခင္းစဥ္အခါက ဇုနတ္မင္းၾကီးဘက္က ပေရာမီးသယပ္စ္နဲ႔ သူ႔ညီက ၀င္ကူေပးခဲ႔တာေပါ႔။ ဒါနဲ႔ စစ္ႏုိင္ျပီး ဇုနတ္မင္းၾကီးလည္း နတ္ဘုရင္ၾကီး ျဖစ္လာေရာ ပေရာမီးသယပ္စ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ကမၻာေလာကၾကီးမွာ ႐ွိတဲ႔ တန္ခိုးသတၲိေတြ ဖန္ဆင္းေပးဖို႔ တာ၀န္ေပးလုိက္တယ္။
ပေရာမီးသယပ္စ္ရဲ႔ ညီေတာ္ေမာင္ကေတာ႔ တိရစၦာန္ေတြကုိ ခြန္အားၾကီးေအာင္ လ်င္ျမန္ေအာင္ ေကာင္းကင္ပ်ံႏုိင္ေအာင္ ဖန္ဆင္းေပးလုိက္ပါေလေရာ။ အဲဒီမွာ ပေရာမီးသယပ္စ္က စဥ္းစားတယ္။ လူေတြအတြက္က်ေတာ႔ေကာ ဘာလုပ္ရရင္ ေကာင္းမလဲေပါ႔။ သူက လူသားေတြရဲ႔ အက်ိဳးကုိ အျမဲတမ္း ေ႐ွး႐ႈတာကုိး။ သူက ]]လူဆိုတာ တိရိစၦာန္ထက္သာတဲ႔ တန္ခုိးသတၲိေတာ႔ ႐ွိမွျဖစ္မယ္။ }} လုိ႔စဥ္းစားတယ္။ ဒါနဲ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္ဟာ ေကာင္းကင္ပ်ံတက္ျပီး ]]ေန}}က ရတဲ႔ မီးဓာတ္ကုိ လူသားေတြဆီကုိ ေပးလုိက္ပါေလေရာ။
ျပႆနာေပၚပုံက တစ္ေန႕က်ေတာ႔ ဇုနတ္မင္းၾကီးဟာ လူသားေတြကုိ စိတ္ဆုိးျပီး မီးဓတ္ကုိ လူသားေတြဆီကေန ကြယ္ေဖ်ာက္ပစ္လုိက္ပါေရာ။ ဒါေပမဲ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္က မေနႏုိင္႐ွာဘူး။ သူက လူေတြအက်ိဳး႐ွိရာ ႐ွိေၾကာင္း၊ ေဆာင္႐ြက္ေပးခ်င္တာကုိး။ ဒါန႔ဲ အဲဒီမီးဓတ္ကုိ ဇုနတ္မင္းၾကီး မသိေအာင္ ခုိးျပီး လူသားေတြကုိ သြားျပန္ေပးလုိက္တယ္။
ဘယ္ေနလိမ္႔မလဲ။ ဇုနတ္မင္းၾကီးက သိသြားတာေပါ႔။ သူလည္း ေခသူမွ မဟုတ္တာ။ ေနနတ္သား၊ လနတ္သမီး စတဲ႔ တန္ခိုး႐ွင္တကာ တုိ႔ရဲ႔ ဘုရင္ေပပဲ။ သူလုိ ဘုရင္ၾကီးရဲ႔ အမိန္႔ကုိ လြန္ဆန္ရေကာင္းလား ဆုိတဲ႔ ေဒါသဟာ စိတ္ရဲ႔ ပင္လယ္ကုိ မုန္တုိင္းလုိ တုိက္ပစ္လုိက္တယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒဏ္ခတ္တဲ႔အေနနဲ႔ ေကာ႔ေကးဆပ္ ေတာင္တန္းေပၚမွာ ပေရာမီးသယပ္စ္ကုိ အခိုင္အမာ ခ်ည္တုပ္ေႏွာင္ျပီး အ႐ွင္လတ္လတ္ လင္းတစာေကြ်းတာ ခံရပုံမ်ား မသက္သာလုိက္တာ။ ဒီလုိေလ ေန႔တုိင္းေန႔တုိင္း လင္းတတစ္ေကာင္က လာျပီးေတာ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္ရဲ႔ အသည္းကုိ ေဖာက္စားတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ပေရာမီးသယပ္စ္က မေသႏိုင္႐ွာဘူး။ လင္းတစားျပီး သြားတဲ႔ အသည္းရဲ႔ေနရာမွာ ေနာက္အသည္းတစ္ခု ျပန္ျပန္ျဖစ္လာတယ္။ လင္းတက ေနာက္တစ္ေန႔ လာစားျပန္ေရာ။ အဲဒီလုိပဲ အသည္းကျပန္ျဖစ္လုိက္၊ လင္းတက လာစားလုိက္နဲ႔ ေၾကာက္စရာ၊ ေၾကကြဲစရာ၊ မခံရပ္ႏုိင္စရာ ေ၀ဒနာဆုိးၾကီးကုိ ပေရာမီးသယပ္စ္ခမ်ာ အႏွစ္ေထာင္ေပါင္းမ်ားစြာ လည္စင္းခံရ႐ွာတာေလ။ ဒုကၡၾကီးလုိက္ပုံမ်ား။
အင္းခံလုိက္ဦးေပါ႔ေလ။ လူသားေတြရဲ႔ ေကာင္းက်ိဳး၊ လူသားေတြရဲ႔ တုိးတက္မႈကုိ လုပ္ေပးခ်င္မိတာကုိး။ ကုိယ္႔အျပစ္နဲ႔ ကုိယ္ေပါ႔။
အပုိင္း (၂)
ေအဒီ ၃၀၀၀ ေခတ္လြန္၀တၻဳ (သို႔မဟုတ္) အနာဂတ္
သားအိမ္အထုတ္ခံထားရတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျပင္ဆင္ျခယ္သထားပုံမ်ိဳးနဲ႔ အဲဒီေခတ္ဟာ လွလွပပၾကီး အ႐ြယ္တင္ေနတယ္။ ေခတ္လြန္ တုိးတက္မႈေတြရဲ႔ ၾကားမွာ ေကာ္ပတ္႐ုပ္တစ္႐ုပ္လုိ ေနထုိင္ႏုိင္ေစ ႐ုံသက္သက္ကလြဲလုိ႔ ဘာမ်ိဳးေစ႔ကုိမွ ႐ွင္သန္ေအာင္ စိုက္ပ်ိဳးမေပးႏုိင္ ေတာ႔တဲ႔ ေခတ္ၾကီးေပါ႔။
ဟုတ္တယ္။ အဲဒီေခတ္မွာ ကမၻာေျမလူ႔အဖြဲ႔အစည္းဟာ သိပ္ကုိ တုိးတက္ေနပါျပီ။
တစ္ေနရာက တစ္ေနရာကုိ သြားခ်င္တယ္ဆုိရင္ လမ္းေလွ်ာက္ စရာမလုိေတာ႔ဘူး။ ေ႐ြ႔လ်ားေနတဲ႔ စၾကၤ ံလမ္းေၾကာင္းေတြ ႐ွိတယ္။ အဲဒီအေပၚတက္ျပီး မတ္တပ္ရပ္လုိက္႐ုံပဲ။
ပင္ပင္ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္စရာ မလုိေတာ႔ဘူး။ စားဖို႔ေသာက္ဖုိ႔က မပူရဘူးေလ။ ေရခဲေသတၲာ အၾကီးစားေတြထဲမွာ အသင္႔လုပ္ျပီး သားစားစရာေတြက အလွ်ံပယ္။
ရာသီဥတု ဆုိရင္လည္း တစ္ႏွစ္ပတ္လုံး အပူအေအးမွ်တတဲ႔ ရာသီဥတုတစ္မ်ိဳးတည္း ျဖစ္ေနေအာင္ ခ်ိန္သားညိွထားႏုိင္ျပီ။
ကဲ..ေတြ႔လား။ အားလုံးျပည္႔စုံျပီးသားပဲ။ အဲတစ္ခုပဲလုိတယ္။ ေစာေစာက ေျပာခဲ႔သလုိေပါ႔။ အဲဒီေခတ္လြန္ အဖြဲ႔အစည္း ဟာျမဳံေနတဲ႔ မိန္းမတစ္ေယာက္ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ အဲဒီေခတ္ယဥ္ေက်းမႈကေန ဘာပန္းမွ ပြင္႔မလာႏုိင္ပါဘူး။ ဘာသစ္သီးမွ သီးမလာႏုိင္ပါဘူး။ ဘာရနံ႔မွလည္း ေလထဲ ေ၀႔၀ဲ လာစရာ အေၾကာင္းမ႐ွိဘူး။
ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီ သိပၸံလြန္ ယဥ္ေက်းမႈနဲ႔ ေခတ္ၾကီးဟာ ကုိယ္တုိင္က သားသမီးမေမြးႏုိင္ေတာ႔ သူမ်ားကုိ ေမြးစားရေတာ႔တာေပါ႔။ ထုံးစံအတုိင္းပါပဲေလ။ မိေကာင္းဖခင္ မဟုတ္တဲ႔ ၀တ္မႈန္ေတြက ေမထုန္ မဲ႔သားစပ္နည္းနဲ႔ ေ႐ြးခ်ယ္ယုံၾကည္ခြင္႔ ေခါင္းပါးက်င္႔ရေနတဲ႔ လူေတြရဲ႔ ရင္ေခါင္းထဲကုိ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ၀င္သြားတယ္။ ျပီးေတာ႔မွ ေမြးစားသဘာ၀(ွနခသညိ ညေအကမန) လုိ႔အမည္တပ္ထားတဲ႔ ကုိး႐ုိးကားယား ယဥ္ေက်းမႈ ကေလးဆုိးသြမ္းသြမ္းေတြ ေပါက္ဖြားထြက္က်လာေတာ႔ရဲ႔။
မခက္ဘူးလား။ လူေတြေလ။ ၾကည္႔စမ္း။
ကိုယ္႔ေသြးမဟုတ္ဘဲ အဲဒီကေလးဆုိးေတြကုိ ႏုိ႔စားႏြားမၾကီးတစ္ေကာင္ရဲ႔ ႏို႔ရည္လုိ အေရာင္းစားခံဖုိ႔ ယုယမႈေတြနဲ႔ ေပါေပါျပဲျပဲ ၾကီးခ်ပစ္လုိက္ၾကတာ။
ေဟာဒီမွာ..
____________________________________________________________
အဲဒီေခတ္မွာ လူေတြဟာ ကုိယ္ေပၚမွာ အ၀တ္အစား မ၀တ္ၾကေတာ႔ဘူး။ မလုိေတာ႔ဘူးတဲ႔ေလ။ အဲ..လိုတာက ဘာလဲဆိုေတာ႔ ]]မ်က္ႏွာကုိ လုံေအာင္ဖုံးဖို႔ အ၀တ္စ}} ဒါပဲ။ အဲဒီေခတ္ရဲ႔ အေက်ာ္ၾကားဆုံး အ႐ွက္ဆုိင္ရာ ေတြးေခၚပညာ႐ွင္ၾကီးတစ္ေယာက္က သူ႔ရဲ႕ဒႆန က်မး္တစ္ဆူမွာ ..
]]တကယ္ေတာ႔ အ႐ွက္ဆုိတာ ကုိယ္ေပၚမွာ ႐ွိတာ မဟုတ္ဘူး။ ကုိယ္အဂၤါအစိတ္အပိုင္းေတြ အက်င္႔ စာရိတၲေပၚမွာ မူတည္ရာ မဟုတ္ဘူး။
အ႐ွက္ဟာ မ်က္ႏွာနဲ႔ပဲ ဆုိင္တယ္။ ခုိးတာပဲ ျဖစ္ျဖစ္၊ ၀ွက္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္။ လိင္ေဖာက္ျပန္တာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ လုပ္ခ်င္တာသာ လုပ္။ ဘယ္သူဘယ္၀ါ လုပ္တယ္ဆုိတာ သိဖုိ႔မွတ္ဖုိ႔ မ်က္ႏွာကုိသာ မေတြ႔ျမင္ရဘူး ဆုိရင္ ႐ွက္စရာ အေၾကာင္းမ႐ွိဘူးတဲ႔။
ကဲ..ဘယ္ေလာက္ ေခတ္မီ ထက္ျမက္တဲ႔ အေတြးအေခၚလဲ ၾကည္႔စမ္း။ ဒါေၾကာင္႔ ေခတ္သစ္လူသားေတြဟာ ကိုယ္ေပၚမွာ အ၀တ္အစား မ၀တ္ၾကေတာ႔ဘူး။ မ်က္ႏွာကုိပဲ အ၀တ္စေလးနဲ႔ ဖုံးထားၾကေတာ႔တယ္။
ေၾသာ္.. သနားစရာ ေကာင္းလိုက္တာ။ ေ႐ွးတုန္းက လူသားေတြမ်ား အသိÓဏ္ နည္းလုိက္ၾကတာေလ။ အက်ၤ ီ၀တ္သတဲ႔။ လုံခ်ည္၀တ္သတဲ႔။ ေဘာင္းဘီ၀တ္သတဲ႔။ ကုိင္း..အဲဒါေတြ ၀တ္ေတာ႔ ပိတ္စေတြ၊ ခ်ည္မွ်င္ေတြ အလဟႆ မျဖစ္ကုန္ေပဘူးလား။ မလုိအပ္ပဲ ျဖဳန္းတီးရာ မေရာက္ေပဘူးလား။ အဲဒါေၾကာင္႔ အဲဒီေခတ္လူသားေတြအဖုိ႔ ကုန္ေစ်းႏႈန္း ၾကီးတာတုိ႔၊ က်ပ္တည္းတာတုိ႔၊ မေလာက္ငွတာတုိ႔ ျဖစ္ခဲ႔ရတာ။ ေဟာ..အခုလို မ်က္ႏွာဖုံးေလးပဲ ဖုံးထားလုိက္ေတာ႔ ျပီးေရာ။ ပိတ္စ အကုန္လည္း သက္သာတယ္။ လုိရင္းလည္း ေရာက္တယ္။ လုပ္ခ်င္ရာသာ လုပ္၊ ဘယ္သူ႔ကုိမွ ႐ွက္ေၾကာက္ေနစရာလည္း မလုိေတာ႔ဘူး။
ကဲ..ေခတ္လြန္ အေတြးအေခၚ ေတြဟာ မစူး႐ွ မေျပာင္ေျမာက္ေပဘူးလား။ ခရမး္ႏုေရာင္ တိမ္တုိက္ရဲ႔ အစြန္းအနား ပတ္လည္မွာ ေ႐ႊေရာင္ေနျခည္ ေတြ လင္းလက္လုိ႔ လည္ပင္းနားမွာ န၀ရတ္ ကုိးသြယ္ ဆင္ယင္ထားတဲ႔ ေက်ာက္ဆစ္ ႐ုပ္ထုေတြ ပ်ံသန္းေနၾကတယ္။ အိပ္မက္ေတြဟာ ႏွင္းရည္စုိစုိနဲ႔ အ၀ါေရာင္ ၀တ္မႈန္ေတြ လူးေနတာ ျမင္လား။
ဘီယာဖန္ခြက္ ပတ္လည္မွာ ကပ္ျငိေနတဲ႔ ေရမႈန္အစအနေလးေတြလုိ အဖုအထစ္ ထေနတဲ႔ လူေတြရဲ႔ လွ်ာေပၚ ကုိ ေမြးစား သဘာ၀ေတြ စိမ္႔၀င္ေနျပီ။ သားရဲမိစၦာ တစ္ေကာင္က ေဖ်ာ္ေပးတဲ႔ အနက္ေရာင္ ေကာ္ဖီ တစ္ခြက္ေပါ႔။ ခါးသက္သက္နဲ႔ အရသာ႐ွိလုိက္တာေလ။
_____________________________________________________________
လမ္းမေပၚ ၾကည္႔လိုက္စမ္း။ ဗိုက္ေခါက္ၾကီး စူထြက္ေနတဲ႔ မိန္းမၾကီး ေယာက်ၤားၾကီးေတြ ခ်ဳိင္းၾကားမွာ ေခြ်းနံ႔စူးစူးနဲ႔ မည္းတူေန တဲ႔လူေတြ၊ ေပါင္ျခံမွာ ေခ်းအလိပ္လိပ္နဲ႔ ေယာက်ၤား မိန္းမေတြ၊ တစ္ကုိယ္လုံးမွာ ႐ွိတဲ႔ အမာ႐ြတ္ေတြ၊ အညစ္အေထးေတြ၊ အေမြးအမွ်င္ေတြ အခ်င္းခ်င္း လမ္းေပၚမွာ တြန္႔လိမ္ ေစးကပ္ေနသလုိပဲ ျမင္ရတယ္။ အဲ.. မ်က္ႏွာေတြကုိေတာ႔ ဘယ္ျမင္ရမလဲ။ မ်က္ႏွာဖုံးစြပ္ထားတာကုိး။
ပိုက္ဆံတတ္ႏုိင္သူေတြကေတာ႔ မ်က္ႏွာဖုံးမွာ စိန္ေတြစီလုိ႔၊ ေ႐ႊနဲ႔ယက္တဲ႔ ဇာအနားေတြ၊ ကြပ္လုိ႔၊ ျမေတြ၊ နီလာေတြ၊ ျခယ္လုိ႔ စသည္ျဖင္႔ ေပါ႔ေလ။ အမ်ိဳးမ်ဳိး တန္ဆာဆင္ ၾကတာေပါ႔။ သိတယ္ မဟုတ္လား။ မတတ္ႏုိင္တဲ႔ သူေတြ က်ေတာ႔လည္း ဒီလုိပဲေပါ႔ေလ။ ႐ုိး႐ုိးပဲေပါ႔။ အေရးၾကီးတာ မ်က္ႏွာလံုဖုိ႔ပဲ မဟုတ္လား။ မ်က္ႏွာလုံျပီဆုိရင္ လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေတာ႔ ရျပီ။ ဟီရိၾသတပၸ မလုိ၊ ကုိယ္က်င္႔တရား မလုိ၊ သိကၡာမလုိ၊ ဘာညာ ဘာညာ ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္၊ စကားလုံးေတြ မလို။ ဘာမွ ကြင္းစကြင္းပိတ္နဲ႔ ဘာမွမလုိ။
အ႐ွက္ေၾကာင္႔ ေလးလံေနရတဲ႔ လူေတြရဲ႔ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးကုိ ေလွ်ာ႔ ခ်ေပးလိုက္တဲ႔ အဲဒီအေတြးအေခၚ ကုိ ေဖာ္ထုတ္ခဲ႔သူ ပညာ႐ွင္ၾကီးဟာ အဲဒီရာစုႏွစ္အတြက္ အၾကီးမားဆုံး ဂုဏ္ျပဳခံခဲ႔ရပါတယ္။
ဒီေလာက္နဲ႔တင္ တုိးတက္မႈဟာ ဘယ္ရပ္ဆုိင္းသြားလိမ္႔မလဲ။
]]အ႐ွက္}} ဆုိင္ရာ ေတြးေခၚပညာ႐ွင္ေတြဟာ ၾကိဳးၾကိဳးစားစား ဆက္လက္ေတြးေတာ ၾကံဆၾကဆဲပါပဲ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ စကၠန္႔အမွ် တုိးတက္လာတဲ႔ သိပၸံလြန္ေခတ္ရဲ႔ ယဥ္ေက်းမႈထဲမွာ ၀န္ထုပ္၀န္ပုိးကုိ တတ္ႏုိင္သေလာက္ ေလွ်ာ႔ခ်ေပးရမယ္ မဟုတ္လား။
အ႐ွက္မ႐ွိေလ ေကာင္းေလေပါ႔။
ဒါနဲ႔ပဲ သမုိင္းမွာ တြင္က်န္ရစ္ေစမယ္႔ ]]တစ္ကမၻာလုံး အ႐ွက္နည္းပါးေရးဆုိင္ရာ အေတြးအေခၚ အယူအဆ ဖလွယ္ပြဲၾကီး }} ကုိ က်င္းပဖုိ႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ၾကတယ္။ အဲဒီပြဲမွာ ပညာ႐ွင္ တစ္ေယာက္က..
]]အခုဆုိရင္ လူေတြဟာ အ႐ွက္ကုိ ထိန္းသိမ္းရတဲ႔ ၀န္ေပါ႔သင္႔သေလာက္ ေပါ႔သြားတာ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ လုံးလုံးလ်ားလ်ား ေပါ႔ပါးသြားတာေတာ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေၾကာင္႔ မေတာ္တဆ ျဖစ္ျဖစ္ မ်က္ႏွာ ဖုံးကြ်တ္သြားတဲ႔ အခါမ်ိဳးမွာ လူေတြဟာ ႐ွက္ေနရေသးတယ္။ ကြ်န္ေတာ္႔ သေဘာကေတာ႔ အဲဒီက်န္ေနတဲ႔ အ႐ွက္ေလးကုိပါ အျမစ္ျပတ္စြန္႔ပယ္ လုိက္ေစခ်င္ျပီ။}}
ေနာက္ပညာ႐ွင္ တစ္ေယာက္ကလည္း..
]] ဟုတ္တယ္။ မ်က္ႏွာဖုံးတပ္ေနရတဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔ တခိ်ဳ႔ေငြေၾကးတတ္ႏုိင္သူေတြက သူတုိ႔ရဲ႔ မ်က္ႏွာဖုံးမွာ အဖုိးတန္ ရတနာေတြ၊ ဆင္လာတာမ်ိဳး႐ွိတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အဲဒီလုိ ရတနာ မဆင္ႏုိင္တဲ႔ ခ်ဳိ႔ငွဲ႔သူေတြခမ်ာ ႐ွက္သလုိလုိ အားငယ္သလုိလုိ ထပ္ျဖစ္ရျပန္တယ္။ ဒါေတြဟာ မ်က္ႏွာဖုံးေၾကာင္႔ ဆင္႔ပြားျဖစ္ေပၚလာရတဲ႔ မလုိလားအပ္ တဲ႔အက်ိဳးဆက္ ွငိန ႏ္္နခအ ေတြပဲ။ ဒီေတာ႔ အဲဒါေတြကုိ ဖယ္႐ွား ပစ္ႏုိင္ဖုိ႔ သိပ္ကုိ လုိအပ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ႔္သေဘာ ေျပာရရင္ေတာ႔ဗ်ာ အ႐ွက္ဆုိတာ လုံးလုံးမ႐ွိရင္ အေကာင္းဆုံးပဲဗ်။}}
က်န္တဲ႔ သူေတြကလည္း ..
]]ဟုတ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ သေဘာတူပါတယ္။}}
]]ဟုတ္ပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ကလည္း ေထာက္ခံပါတယ္။ ကြ်န္ေတာ္တို႔အားလုံး အခုလုိ စုံစုံညီညီနဲ႔ ေရာက္လာရတဲ႔ ရည္႐ြယ္ခ်က္ကုိက ကမၻာေျမေပၚမွာ လုံး၀ဥႆုံ အ႐ွက္ကင္းမဲ႔ေရးအတြက္ ဘာလုပ္ၾကမယ္ဆုိတာ ညိဳႏိႈင္းတုိင္ပင္ၾကဖို႔ မဟုတ္လား။}}
သူတုိ႔ေတြ အၾကိတ္အနယ္ ေဆြးေႏြးၾကတယ္။ သူတုိ႔ အင္မတန္ အားကုိးတဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ခလုတ္ေတြကိုလည္း တေဒါက္ေဒါက္ ႏွိပ္ၾကတယ္။ ျငင္းခုံၾကတယ္။ ေအာ္ၾကဟစ္ၾကတယ္။ ခုံေတြကုိ ေဒါသတၾကီး နဲ႔ ထုၾကတယ္။ သူတုိ႔ရဲ႔ ကြန္ျပဴတာ ေတြကေတာ႔ အင္း.. ေဒါသေတာ႔ မထြက္တတ္ၾကပါဘူူး။ ဒါေပမယ္႔ ကုိး႐ုိးကားယားအေျဖေတြ အမ်ားၾကီး ထြက္လာတယ္။
တိရိစၦာန္ေတြဟာ အ႐ွက္လုံး၀ကင္းမဲ႔တဲ႔ သတၲ၀ါေတြျဖစ္လုိ႔ သူတုိ႔လုိ အ႐ွက္ကင္းခ်င္တဲ႔ လူေတြအေနနဲ႔ တိရိစၦာန္ေတြကုိ အေလးအနက္ထားျပီး ေလ႔လာနည္း ယူသင္႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ဒီကိစၥကုိ သတၲေဗဒ ပါရဂူေတြနဲ႔ ေဆြးေႏြးရမယ္ဆုိတဲ႔ အေျဖမ်ိဳး။
အလွဟာ ၾကည္႔သူရဲ႔ မ်က္လုံးထဲမွာ ႐ွိတယ္ဆုိတဲ႔ စကားလုံးမ်ိဳး၊ အ႐ွက္ဟာလည္း ၾကည္႔သူရဲ႔ မ်က္လုံးထဲမွာ တည္တယ္။ဒါေၾကာင္႔ လူေတြ ႐ွက္ေနစရာ မလုိေတာ႔ေအာင္ မ်က္လုံးေတြကုိ ေဖာက္ပစ္ရင္ ေဖာက္ပစ္၊ ဒါမွမဟုတ္ တစ္မ်ိဳးတစ္ဖုံ ခြဲစိပ္ျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲပစ္ဖို႔ ေဆးပညာ႐ွင္ေတြရဲ႔ အကူအညီလုိတယ္ဆုိတဲ႔ အေျဖမ်ိဳး။
ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ ေမာဟ ထူေျပာတဲ႔ စိတ္ဟာ အ႐ွက္အေၾကာက္ တရားကင္းမဲ႔တယ္။ ဒါေၾကာင္႔ အဆုံးစြန္အထိ အ႐ွက္ကင္းခ်င္ရင္ ေလာဘ၊ ေဒါသ၊ေမာဟေတြ အစြမ္းကုန္ ထူေျပာေအာင္ ဘယ္လုိလုပ္ မလဲဆိုတာ စိတ္ပညာ႐ွင္ေတြနဲ ႔တုိင္ပင္သင္႔တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ အရက္ခ်က္စက္႐ုံေတြ၊ အရက္ဆုိင္ပိုင္႐ွင္ေတြနဲ႔ တုိင္ပင္သင္႔တယ္ဆုိတဲ႔ အေျဖမ်ိဳး။
လူဟာ အတုခုိးတတ္တဲ႔ သတၲ၀ါေတြ ျဖစ္ခဲ႔တဲ႔ အတြက္ေၾကာင္႔ သူတုိ႔ေတြ အေကာင္းဆုံး အတုခိုးႏုိင္ဖို႔ အတြက္ ႐ုပ္႐ွင္၊ဂီတ၊ စာေပအႏုပညာ႐ွင္ ေတြကေနျပီး၊ လုံး၀အ႐ွက္ကင္းမဲ႔တဲ႔ နမူနာေတြကုိ စြမ္းစြမ္းတမံ ျပသင္႔တယ္ဆုိတဲ႔ အေျဖမ်ဳိး။
စုံေနတာပါပဲ။ အၾကံအစည္ေတြကေတာ႔ တကယ္႔ကုိ အၾကံေကာင္းေတြပါ။ ဒါေပမယ္႔ ခက္တယ္။ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေအာင္ ဘာလုပ္ရမလဲ။
သူတုိ႔ရဲ႔ ေဆြးေႏြးပြဲဟာ အဆုံးမသတ္ႏုိင္ဘူး။
________________________________________________________________
ဟုိးအေ၀းက တေယာသံသဲ႔သဲ႔ကေလး ေလထဲ ပ်ံ၀ဲလာေနတယ္။ ၾကားလား၊ မီးခိုးေရာင္ မႈန္မႈန္ဖ်ိဳးဖ်တဲ႔ ျမက္ခင္းျပင္က်ယ္ေပၚ လိေမၼာ္ ေရာင္ႏႈတ္ခမ္းေတြ တအိအိေၾကြက်ေနေလရဲ႔။ မနက္ျဖန္ဆုိရင္ ဘယ္လုိငွက္ေတြ လာၾကလိမ္႔ဦးမွာလဲ။
ဘ၀ဟာ ေရခဲျခစ္တစ္ခုေပါ႔ကြယ္။ တုတ္ေသးေသးတစ္ေခ်ာင္းေပၚမွာ ခ်ိဳျမိန္မႈ ေရခဲအစအနေတြ ၀ုိင္းအုံတြယ္ကပ္ေနတာ။ ဟီရိၾသတပၸ ဆုိတာ ၾကားဖူးလား။ ဟုတ္ျပီ၊ ဟုတ္ျပီ။ အဲဒီစကားေတြကုိ အနက္ေရာင္ ေသတၲာတစ္လုံးထဲ ထည္႔ပါ။ သတင္းစာအေဟာင္း တစ္ေစာင္နဲ႔ ရစ္ပတ္ထုပ္ပုိးပါ။ ေရနံသုတ္ပါ။ ခ်ိတ္ပိတ္ပါ။ ျပီးေတာ႔ ကတၲီပါအိတ္နဲ႔ ေရဆိပ္ခ်လုိက္ပါ။ ဟုတ္တယ္ေလ။ စိတ္ဓါတ္ေတြ က်န္းမာေရးမေကာင္းမွေတာ႔ လွလွပပ ကြပ္မ်က္လုိက္ျခင္းဟာ ေဆး႐ုံပါပဲ။ ပြင္႔ခ်ပ္၊ ပြင္႔ဖတ္ေတြ၊ ၀တ္မႈန္ေတြနဲ႔ ရက္လုပ္ထားတဲ႔ ေဆး႐ုံေပါ႔။
႐ုပ္၀တၻဳတုိးတက္မႈေတြက တီးမႈတ္ဟစ္ေၾကြးလုိက္တဲ႔ အႏုပညာမဲ႔ ေတးသြားတစ္ပုိဒ္ဟာ အသုဘခ်ခါနီးဆဲဆဲ ေရအုိးကုိ ခြဲလုိက္တဲ႔ အသံလုိပဲ။ ကဲ အာဠ၀ီတံခါးကပဲ ေစာင္႔ပါကြယ္။
ေနာက္ဆုံးေတာ႔ သူတုိ႔ေတြ အေျဖတစ္ခုကုိ ရလုိက္ၾကတယ္။
]]အ႐ွက္ဟာ ၾကည္႔သူရဲ႔ မ်က္လုံးထဲမွာ ႐ွိတယ္။}} ဆုိတဲ႔ အယူအဆကုိ လက္ခံလုိက္ၾကတယ္ေလ။ ကဲ...ဒီေတာ႔ လုံး၀အ႐ွက္ကင္းေအာင္ ဘယ္လုိ လုပ္ၾကမလဲ။ မ်က္လုံးေတြကုိ ထုိးေဖာက္ပစ္လုိက္ ဖုိ႔ေတာ႔ မျဖစ္ႏုိင္ဘူး။ အေကာင္းဆုံးကေတာ႔ လူေတြရဲ႔ မ်က္လုံးကုိ တိရစၦာန္ ေတြရဲ႔မ်က္လုံးနဲ႔ အစားထိုးလဲလွယ္ပစ္လုိက္ဖုိ႔ပဲ၊ ဟုတ္တယ္။ ဒါေကာင္းတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကမၻာေပၚမွာ ႐ွိ႐ွိသမွွ် လူတစ္ေယာက္ခ်င္းစီကုိ ခြဲစိပ္ ကုသေပးရမွာေနာ္။ မလြယ္ဘူး။
ကဲ.. ဒီထက္ ေကာင္းတဲ႔နည္း၊ သက္သာလြယ္ကူတဲ႔နည္းကုိ ၾကံၾကပါဦးဆုိေတာ႔ ေနာက္ဆုံးအေျဖတစ္ခုပဲ ထြက္လာတယ္။ ဘာလဲဆုိေတာ႔..။
ဒီ ႐ုိး႐ုိးမ်က္လုံးေတြနဲ႔ပဲ ၾကည္႔လုိ႔ျမင္လုိ႔ရေအာင္ လုပ္ပစ္လုိက္ဖို႔။ ႐ွင္း႐ွင္းေျပာရရင္ အေမွာင္ခ်လုိက္ဖုိ႔။ ကဲ..မေကာင္းဘူးလား။ ကမၻာေျမၾကီးတစ္ခုလုံးကုိ အေမွာင္လုိက္မယ္ေလ။
______________________________________________________________
အဲဒီအၾကံအစည္ကုိပဲ အေကာင္အထည္ေဖာ္ျဖစ္သြားပါတယ္။ သိပၸံပညာ႐ွင္ေတြရဲ႔ အကူအညီနဲ ႔ကမၻာေျမၾကီးကုိ ဖုံးအုပ္ဖုိ႔ ၾကက္ဥခြံပုံစံ ေခါင္မုိးၾကီးတစ္ခု လုပ္လုိက္ၾကတယ္။ ျပီးေတာ႔ ေနေရာင္၊ လေရာင္၊ ၾကယ္ေရာင္ေတြ တုိးလုိ႔ မေပါက္ႏုိင္ေအာင္ ေစ႔ေစ႔စပ္စပ္နဲ႔ ကမၻာေျမၾကီးတစ္ခုလုံးကုိ ဖုံးကာပစ္လုိက္ၾကေလရဲ႔။
အားလုံးေမွာင္အတိ က်သြားတယ္။
ကဲ.. မ်က္ႏွာဖုံးေတြ ခြ်တ္လုိက္ေတာ႔။ မလုိေတာ႔ဘူးေလ။
တစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ သဲသဲကြဲကြဲ မွ မျမင္ရေတာ႔တာ။ ဘာ႐ွက္စရာ လုိသလဲ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား။
ကုိင္း...လူသားေတြ အားလုံး အစြမး္ကုန္ အ႐ွက္ကင္းလြတ္ ခြင္႕ကုိ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ၾကီးရသြားပါျပီ။
________________________________________________________________
ျပတ္ေ႐ြ႔ေတာင္တန္း
ရင္ဘတ္ ႏွစ္ျခမ္းကုိ ၾကည္႔ျပီး
ႏွလုံးသားက ဘယ္ဘက္ပါ သြားရမလဲ ဆုိတာ..
ေ၀ခြဲရခက္ေနတုန္းပဲလား။
နား႐ြက္ေတြ ]]အ}} သြားၾကေပါ႔။
ဂ်ဴတီခ်ိန္ မ႐ွိတဲ႔ အိပ္မက္ေတြ မက္ေပါ႔။
ညေနခင္းကေတာ႔ ပက္လက္ေမ်ာ သြားခဲ႔ေတာ႔တယ္။
အပိုင္း (၃)
ေအဒီ ၃၀၀၀ ေခတ္လြန္ပုံျပင္ (သုိ႔မဟုတ္)
အတိတ္ႏွင္႔ အနာဂတ္ကုိ ေပါင္းစည္းျခင္း
ပေရာမီးသယပ္စ္ရဲ႔ ပုံျပင္ ကမဆုံးေသးပါဘူး။ ဂရိဒ႑ာရီ အရ ဆုိရင္ ေနာက္ဆုံးမွာ ပေရာမီးသယပ္စ္ရဲ႔ ေ၀ဒနာ ခံစားေနရတဲ႔ အျဖစ္ကုိ မၾကည္႔ရက္လုိ႔ ဟာက်ဴလီ (ံနမခကူန်)ကလာျပီး ကယ္တင္ပါတယ္။ ဟာက်ဴလီကေတာ႔ သိတဲ႔ အတုိင္း အင္မတန္ ခြန္အားဗလၾကီးျပီး သန္မာ တာကုိး။ သူက ပေရာမီးသယပ္စ္ရဲ႔ အသည္းကုိ ေန႔တုိင္းလာစားေနတဲ႔ လင္းတကုိ သတ္၊ခ်ည္ေႏွာင္ ထားတဲ႔ သံၾကိဳးေတြကုိ ဆြဲျဖတ္ပစ္လုိက္ ေတာ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္ လြတ္ေျမာက္သြားတာေပါ႔။
_______________________________________________________________
ပေရာမီးသယပ္စ္ လြတ္ေျမာက္သြားပါျပီ။ ကဲ..သူ ဘာလုပ္မလဲ။
___________________________________________________________________
အျမဲတမ္း လူသားေတြရဲ႔ အက်ိဳး႐ွိရာ ႐ွိေၾကာင္းကုိ တစ္ခုခု လုပ္ေပးခ်င္ေနတဲ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္ဟာ သူ႔ကုိ ခ်ည္ေႏွာင္ထားတဲ႔ သံၾကိဳးေတြ ေျပသြားတာနဲ႔ တစ္ျပိဳင္နက္ ကမၻာေျမၾကီးဆီကုိ ငုံ႔ၾကည္႔ လုိက္တယ္။
အုိ.. ကမၻာေျမတစ္ခုလုံး ေမွာင္လုိ႔ မည္းလို႔ပါလား။ သူ႔ရင္ဘတ္တစ္ခုလုံး ျဗဳန္းခနဲ ႐ႈံ႔၀င္သြားသလုိ ခံစားလုိက္ရတယ္။ နံ႐ုိးေတြ ဟာႏွလုံးသားကုိ သံပရာသီးတစ္လုံးကုိ ညွစ္ခ်သလုိ ရက္ရက္စက္စက္ ဖ်စ္ညွစ္ ေခ်မြ လုိက္တာေပါ႔။
လူသားေတြအတြက္ ငါ ယူေပးခဲ႔တဲ႔ မီးကုိ ဇုနတ္မင္းၾကီးက ကြယ္၀ွက္ ထားလုိက္ျပန္ျပီလုိ႔ သူ႔စိတ္ထဲ ေအာက္ေမ႔သြားတယ္။
လူသားေတြ ဒုကၡေရာက္ေနၾကေရာ႔မယ္။ ေမွာင္ၾကီးမည္းမည္းထဲမွာ လူေတြဟာ မီးကုိ အသုံးမခ်တတ္တဲ႔ ဘ၀နဲ႔ တိရစၦာန္ သာသာ ေနထုိင္႐ွင္သန္ ေနၾကေရာ႔မယ္။
သူ စဥ္းစားရျပီေလ။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ဒီတစ္ခါ မီးကုိ လူသား ေတြဆီ သြားထပ္ေပးျပန္ရင္လည္း ဇုနတ္မင္းၾကီးက ျပစ္ဒဏ္ခတ္ျပန္ဦးေတာ႔မယ္။ အသည္းကုိလင္းတ ေကြ်းခံရတ႔ဲ ေ၀ဒနာဟာသက္သာ တာမွတ္လုိ႔။ ေတာင္တန္းေပၚမွာ သံၾကိဳးနဲ႔ခ်ည္ေႏွာင္ ခံထားရတဲ႔ မေရတြက္ႏုိင္ေအာင္ ၾကာေညာင္းခဲ႔ျပီးသား အခ်ိန္ကာလေပါင္းမ်ားစြာဟာ သူ႔ဘ၀တစ္ခုလုံး ေက်ာက္တုံးတစ္တုံးလုိ တဗ်စ္ဗ်စ္ျမည္ျပီး ကြဲေၾက သြားေအာင္ ထုေခ်ခဲ႔ျပီးျပီ။ သူ႔လက္က်န္ဘ၀ ေက်ာက္တုံးအပုိင္းအစ ကေလးကုိပဲ ထပ္ပြတ္ ႐ုိက္ခတ္ထုျပီး မီးညွိေပးရဦးမွာလား။ အား...ဆုိးလုိက္တဲ႔ ေ၀ဒနာ ။
ဒါေပမယ္႔ တစ္ဘက္က ၾကည္႔ရင္ေကာ လူသားေတြရဲ႔ က်ဆုံးခန္း ကုိ ဒီအတုိင္း ထိုင္ၾကည္႔ေနရက္မွာလား။ လူစင္စစ္ကေန တိရစၦာန္ေတြ လုိအေမြးထူၾကမ္းၾကမ္းေတြနဲ႔ ကမၻာေျမေပၚ လူးလွိမ္႔ညည္းတြားေန ၾကမယ္႔ လူသားေတြကုိ သူေမ႔ပစ္လုိက္ရမွာလား။
ပေရာမီးယပ္စ္ အတြက္ေတာ႔ အဲဒီေ၀ဒနာက ပုိဆုိးပါတယ္။
အုိ..ျဖစ္ခ်င္ရာ ျဖစ္ေစေတာ႔။ ပေရာမီးသယပ္စ္ဟာ နကၡတ္တာရာ သစ္တစ္လုံး ဆန္ဆန္ ခုိင္မာလင္းလက္မႈေတြကုိ ေပြ႔ခ်ီျပီး ကမၻာေျမေပၚ ဆင္းသြားလုိက္တယ္။
___________________________________________________________________
ေျခေထာက္တစ္ဘက္ ကမၻာေျမေပၚ ထိလုိက္လုိက္ခ်င္းမွာပဲ ပေရာမီးသယပ္စ္ဟာ သူ႔လက္ထဲ ကမီးတုတ္ကုိ ထြန္းညိွလုိက္တယ္။
________________________________________________________________
ကမၻာေျမ တစ္ခုုလုံး လင္းပသြားလုိက္တာ။ ေမွာင္မိုက္ျခင္းရဲ႔ ဆံပင္ခ်ည္အေထြးအမွ်င္ ေတြ ဖိ်ဳးဖ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ တြန္႔လိမ္ ေလာင္ကြ်မ္းလို႔ အလင္းမုန္တုိင္းဟာ လူသားအားလုံးရဲ႔ မ်က္ႏွာေပၚကုိ ျဗဳန္းဆုိ ျဖတ္႐ုိက္ခ်လုိက္ပုံ..
အဲဒီမွာပဲ ပေရာမီးသယပ္စ္ဟာ သူ႔ကုိ ေဒါသထြက္၊ ရန္လုိေနတဲ႔ လူသားသန္းေပါင္းမ်ားစြာနဲ႔ မ်က္လုံးအၾကည္႔ေတြကုိ အံ႔ၾသတၾကီး ရင္ဆုိင္လုိက္ရေတာ႔တယ္။
___________________________________________________________________
မီးေရာင္ေအာက္မွာ အ႐ွက္ကင္းခ်င္တုိင္း ကင္းေနတဲ႔ လူသားေတြ၊ ယုတ္မာခ်င္တုိင္း ယုတ္မာ၊ ညစ္ညမ္းခ်င္တုိင္း ညစ္ညမ္းေနတဲ႔ အျပဳအမူေတြ၊ ေစာေစာက အခ်ိန္အထိေတာ႔ အားလုံးဟာ ေမွာင္ထဲမွာ ျဖစ္ခ်င္တုိင္း ျဖစ္လုိ႔ေကာင္း ေနၾကတာကုိး။ အခု ပေရာမီးသယပ္စ္ေရာက္လာမွ သူတုိ႔ရဲ႔ လြတ္လပ္စြာ အ႐ွက္ကင္းမဲ႔ေနမႈကုိ မီးတုတ္တစ္ေခ်ာင္းနဲ႔ အေႏွာင္႔အယွက္ ေပးလာတဲ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္ရဲ႔ အေပၚကုိ လူေတြရဲ႔ ေဒါသနဲ႔ ရန္ျငိဳးေတြက တ၀ုန္း၀ုန္း စုျပဳံျပီး ျပဳတ္က်ထိမွန္သြားေတာ႔တယ္။
ဓားဆြဲသူ ဆြဲ၊ တုတ္ကုိင္သူက ကုိင္၊ ခဲေကာက္သူက ေကာက္၊ ပုဆိန္နဲ႔၊ ၀ါးခြ်န္နဲ႔ ၊သံဆူးနဲ႔၊ အနီးအပါးမွာ ေတြ႔သမွ်၊ ပစၥည္းအားလုံးကုိ လက္နက္လုိ ဆြဲကိုင္လုိ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္ဆီ တစ္ဟုန္ထိုိး ေျပး၀င္လာ ၾကတယ္။
ပေရာမီးသယပ္စ္ကေတာ႔၊ မီးေရာင္ေအာက္မွာ ျမင္ရတဲ႔ လူေတြရဲ႔ စက္ဆုပ္စရာျမင္ကြင္းကုိ အံ႔ၾသတၾကီး ေငးၾကည္႔ရင္း ငုိင္ေနမိတုန္းပဲ။
သူ႔ခမ်ာ ေသဆုံးသြားတဲ႔ ေနာက္ဆုံးစကၠန္႔ပုိင္းအထိ အံ႔ၾသေနခဲ႔ရတာပါ။ လူေတြရဲ႔အက်ိဳး သယ္ပုိးခ်င္တဲ႔ ပေရာမီးသယပ္စ္ဟာ သူ႕ကုိယ္သူ ဘယ္သူ႔လက္ခ်က္နဲ႔ အသက္ထြက္သြားမွန္းေတာင္မသိ လုိက္႐ွာဘူး။ (၁၉၉၇)
No comments:
Post a Comment