ႏွေျမာတသ

(သာထက္ေအာင္ )

ညကအျဖစ္အပ်က္ကေတာ့ ေျပာမေျပာခ်င္ဘူး၊ ပြဲက မထင္မွတ္ဘဲ ၾကမ္းသြားတယ္။ မၾကမ္းခံႏိုင္ရိုးလား
မင္းေပါင္းကစံုတယ္ေလ။ အဲဒီလက္ဖက္ရည္ဆိုင္ကလည္း နတ္ကိုၾကီးတယ္။
တစ္ပတ္တစ္ေခါက္ေလာက္ကိုမွ မေရာက္ရရင္ ေနလို႔ထိုင္လို႔ကို မေကာင္းတာ။ တျခား ဗာဟီရကိစ၊
ျမိဳ႔ထဲထြက္လည္း အဲဒီ လက္ဖက္ရည္ဆိင္ေလးကိုေတာ့ ၀င္ျဖစ္ေအာင္ ၀င္တယ္။
အေပါင္းအသင္းေတြ ေရးေဖၚေရးဘက္ေတြနဲ႔ ေပါကကရေလးဆယ္ေျပာျပီးမွ အိမ္ျပန္တယ္။

အေၾကာင္းအေပါင္းသင့္ရင္ေတာ့ ၄၂လမ္းလည္းေရာက္ရဲ႔။ ပုဇြန္ေတာင္လည္းေရာက္ရဲ႔။
........... ေရာက္ရဲ႔။

မေန႔ကေတာ့ ၁၂နာရီေလာက္တည္းက အဖြဲ႔ေတြေရွ႔ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ေရာက္လာၾကတယ္။
အဦးဆံုးေရာက္လာသူက မဂ၊ဇင္းတစ္ေစာင္ကို တာ၀န္ခံထုတ္ေ၀ေနတဲ့ အယ္ဒီတာ။ အေပါင္းအသင္း
အင္မတန္မင္တဲ့လူ။ အေဖာ္ေကာင္းလို႔ကေတာ့ ဘာကိုမွ ျငင္းရေကာင္းမွန္းမသိတဲ့လူ။ လူကသာ
ဆံပင္တြင္မက မ်က္ခံုးေမြးပါျဖဴေနတာ။ တရားေလးထိုင္လို႔ ဘုရားေလးသြားလို႔ ရွိမလားမွတ္တယ္။
အသက္မွ အားမနာ အရက္ဆိုေရွ႔ဆံုးက။ အရက္ဆိုတဲ့ အသံသာၾကားပေစ ကိစ၊လံုးကို ေမ့တဲ့လူ။

ေနာက္တစ္ေအာင့္ေလာက္ၾကာေတာ့ ေအာင္ေမာင္းေရာက္လာတယ္။ သူလည္းအခုတစ္ေလာ စီးပြားေရးမဂ၊ဇင္း
တစ္ေစာင္မွာ ဟိုဟာသည္ဟာ ေရးရင္း လည္ပင္းမွာ ဆြဲၾကိဳး တ၀င္း၀င္းနဲ႔ ျဖစ္ေနတဲ့သူ။
သူကလည္း အရက္ဆို ဘီယာထက္ မပိုတဲ့သူ။ ဘီအီးဆို ပက္စီေလးနဲ႔မွ မ်ိဳက်တဲ့သူ။ ခုေတာ့လည္း
ဘီအီးေရာ ေတာေရာ ေကာ္နီေရာ စံုေနပါျပီ။ သူကေရာက္ေရာက္ခ်င္း ပြဲျဖစ္မယ္ဆိုရင္ ေငြတစ္ရာမတည္
ရင္းနွီးမယ္လို႔ တရား၀င္ ေၾကညာလာတယ္။

ေဟာ လာျပန္ျပီ ေနာက္တစ္ေယာက္။ လြယ္အိတ္ကိုဒူးဆစ္ေအာက္ ေရာက္ေနသလို ဆံပင္က ဂုတ္ေအာက္ေရာက္ေနတဲ့
ထုတ္ေ၀သူ ကိုၾကင္။ သူကလည္း လူပုသေလာက္ ေသာက္ေၾကာရွည္တဲ့လူ။ သူကလည္း ဒီလူအုပ္ကို
ျမင္ကတည္းက ဟီဟိ ဟီဟိ ျဖစ္ေနျပီ။

ခ်ိန္းထားရင္ လြဲခ်င္လြဲဦးမယ္။ ပန္းခ်ိီဆရာရယ္လို႔ မေျပာရဘူး၊ ေၾကာ့ေၾကာ့
ေကာ့ေကာ့ေလးေနတတ္တဲ့ ပန္းခ်ီဆရာ ျမိဳင္ေမာင္ေက်ာ္ကလည္း စက၊္ၾကီး
ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္ျပီး က်ဳပ္တို႔၀ိုင္းကို ေရာက္လာတယ္။ သူကလည္း တစ္ပက္ တစ္ပက္နဲ႔
ခႏြဲနဲ႔ပက္ရမဲ့သူ၊ သူခုေတာ့ အရက္ကို အဓိဌာန္ထားတယ္ ေျပာတယ္။ တစ္ညေနမွာ
သံုးဆိုင္ထက္ပိုမေျပာင္းေတာ့ဘူးလို႔ အဓိဌာန္ထားတယ္ ၾကားတယ္။

ကဲ ... ဒါေလာက္လူစံုေနမွေတာ့ ဘာေျပာစရာလိုေသးလဲ၊ တစ္ေယာက္ေမး တစ္ေယာက္ေငါ့လိုက္ၾကရံုနဲ႔
အထာကေပါက္ေနျပီ။ ေနညိဳရင္ ေရႊဘုိကို လြမ္းတယ္လို႔ တစ္ေယာက္က ညည္းရံုရွိေသး
ေျခလွမ္းေတြက ဦးတည္ေနျပီ။ အရက္ဆိုင္ကို ...။ ဒီတစ္ခါေတာ့ အမ်ားသေဘာတူညီမႈအရ
ဆိုင္ေျပာင္းၾကမယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ တစ္ခါလာ အရက္ျဖဴ၊ တစ္ခါလာ အေရာင္မပါတဲ့အရက္။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ့လည္း အရက္ကို အေရာင္ေလးဘာေလးနဲ႔ ေသာက္ခ်င္တာေပါ့။ တစ္ခါလာ ကန္စြန္းရြက္။
က်ဳပ္ေျပာရဲတယ္။ က်ဳပ္တို႔ဗိုက္ေတြ ဓါတ္မွန္ရိုက္ၾကည့္ရင္
ကန္စြန္းခင္းၾကီးေတြ႔လိမ့္မယ္ထင္တယ္။

ေအာင္ေမာင္းကလည္း ရန္ပံုေငြအျဖစ္ ေငြတစ္ရာ မ တည္မယ္လို႔ ေျပာျထားျပီးျပီ။
က်ဳပ္မွာလည္း မဂ၊ဇင္းတုိက္က ထုတ္လာတဲ့ ၀တ္ထုတို စာမူခေလးက ပူပူေႏြးေႏြးေလးရယ္ .....
မိန္းမ မသိေအာင္ ေပးထားတဲ့စာမူမို႔ ဒီစာမူခက က်ဳပ္ၾကိဳက္သလို လုပ္ခြင့္လည္း ရွိေနျပန္တယ္။
ထုတ္ေ၀သူကိုၾကင္ကလည္း ပါတာသာထုတ္ လိုတာသူစိုက္မယ္လို႔ ေရလွ်ံတဲ့ေလသံနဲ႔ အေျခအေနကို
ဖန္တီးေနျပန္တယ္။ ျမိဳင္ေမာင္ေက်ာ္ ကလည္း ဘယ္ျငင္းမွာတုန္း။ ဟဲဟဲ .. ဟဲဟဲနဲ႔။
အဖံုးတစ္ဖံုး ႏွစ္ေထာင္သံုးေထာင္ ပက္ခနဲရေနသူပဲ။ သူကလည္း ရာသီဥတုက တို႔ဘက္မွာရွိတယ္
လုပ္ေနျပီ။ ဆိုပါေတာ့ ....။ ဒီလိုနဲ႔ က်ဳပ္တို႔ ငရဲလားမဲ့အဖြဲ႔ ဆူးေလဘုရားလမ္းက
စားေသာက္ဆိုင္တစ္ဆိုင္ကို ခ်ီတက္လာတယ္။

၀ိုင္းမိတယ္ဆိုရင္ပဲ ရမ္တစ္လံုး၊ ၀က္နံရိုးေၾကာ္တစ္ပြဲ၊ ငါးရွဥ့္ေျခာက္စပ္တစ္ပြဲ
မွာလိုက္တယ္။ စားေသာက္ဆိုင္ ထံုးစံအတိုင္း အျမည္းအရင္ အရက္နဲ႔ ေဆာ္ဒါ၊ ေရခဲတို႔က ေရာက္လာတယ္။
အရက္ျမင္ရင္ ဟက္ဟက္ ဟက္ဟက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုခင္ေမာင္မိတ္က ပုလင္းယူျပီး လႈပ္ၾကည့္တယ္။
အလင္းေရာင္မွာ ေထာင္ျပီး အျမဳပ္ကို ၾကည့္တယ္။ အေရာင္ကို ၾကည့္တယ္။ ပုလင္းအဖံုးကို
စိန္ပြဲစားမ်ား စိန္ၾကည့္သလို ၾကည့္တယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒီလိုလုပ္ၾကည့္လို႔လည္း ဘာ
သိႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ အထင္ၾကီးေအာင္ လူတတ္ၾကီးလုပ္ျပီး ပုလင္းကို လႈပ္လိုက္ခါလိုက္
လုပ္ေနေပမဲ့ စစ္တယ္ မစစ္ဘူး သူလည္း ေျပာႏိုင္တာမဟုတ္ဘူး။ ပုလင္းအဖံုးကို
လွည့္ဖြင့္တယ္။ မရဘူး။ ေအာင္ေမာင္းကလည္း ငတ္လွျပီ။ ေပးစမ္းပါဆုိျပီး
သူ႔လက္ၾကမ္းၾကီးနဲ႔လွည့္ဖြင့္တယ္။ မရဘူး။ ေနာက္ဆံုး စားပြဲထိုးေကာင္းေလးက
ေနာက္ေဖးယူသြားျပီး ဓါးပါးေလးနဲ႔ ကေလာ္ဖြင့္မွ ပြင့္ေတာ့တယ္။

ပုလင္းပြင့္သြားေတာ့ ႏြားငတ္ေရက် ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုခင္ေမာင္မိတ္က ဖန္ခြက္ထဲ
လက္တစ္လံုးထည့္ျပီး ေကာက္ေမာ့ၾကည့္တယ္။ အားက်မခံ ေအာင္ေမာင္းကလည္း ဖန္ခြက္ထဲ
လက္ႏွစ္လံုးထည့္ျပိး ေရခဲနဲ႔ ေဆာ္ဒါ အခ်ိဳးက် ေရာစပ္တယ္။ ကိုခင္ေမာင္မိတ္က
ဖန္ခြက္ကို စားပြဲေပၚျပန္ခ်ျပီး မ်က္လံုးေလး ပုတ္ခတ္ပုတ္ခတ္နဲ႔ အရက္ကို
စူးစမ္းေနတယ္။ ဘယ္ႏွယ္လဲဆိုတဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၀ိုင္းၾကည့္ေတာ့ အင္း ... မဆိုးပါဘူးတဲ့။
ေအာင္ေမာင္းကလည္း ဖန္ခြက္ထဲက အရက္ကို ႏွစ္စုပ္ေလာက္စုပ္ျပီး အင္းနည္းနည္းေတာ့
ေပ်ာ့တယ္ထင္တယ္တဲ့။

သူတို႔အေျဖေတြ အားမရေတာ့ က်ဳပ္လည္း က်ဳပ္တို႔ ေရွ႔က ေက်းဇူးရွင္ အေသာက္သင္ဆရာေတြ
လုပ္သလို ပုလင္းထဲကို လက္ညွိဳးထည့္ျပိးေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းကို ဆြတ္ၾကည့္တယ္။
ဘယ္လိုလဲဆိုေတာ့ က်ဳပ္လည္း မေျပာတတ္ဘူး။ စစ္သလား မသိဘူးကြဆိုတဲ့ မေရမရာ အေျဖၾကီးပဲ
ေပးႏိုင္တယ္။ ဟုတ္တယ္။ က်ဳပ္တို႔ လွ်ာေတြလည္း ပ်က္ေနျပီနဲ႔တူတယ္။ အျဖဴေသာက္လို႔
အနီေသာက္လိုက္ စစ္တာေသာက္လိုက္ မစစ္တာေသာက္လိုက္ဆိုေတာ့ လွ်ာ ျပဒါးတိုင္က
မမွန္ခ်င္ေတာ့ဘူး။

ေၾသာ္ .. ေလာက။ ေငြရွာရ မလြယ္သလို ေငြသံုးရတာလည္း စိတ္ညစ္စရာပါလား။ ေနာက္ဆံုးေတာ့
ထြက္လာတဲ့ အသံက တစ္သံတည္း။ ကိုင္းခ်။ မေသျပီးေရာတဲ့။

မစစ္ဘူးထင္လို႔သာ ေတာ္ေတာ့တယ္။ တစ္ခြက္ျပီစတစ္ခြက္။ တစ္လံုးျပီး တစ္လံုး။
စစ္တယ္လို႔မ်ား ယံုယံုၾကည္ၾကည္နဲ႔ ေသာက္လိုက္ရရင္ က်ဳပ္ထင္တယ္ အင္းလ်ားကန္ထဲက ေရေတြဟာ
အရက္စစ္စစ္ေတြပါလို႔ တစ္ေယာက္ေယာက္ကမ်ား တာ၀န္ခံရင္ ကုန္ေအာင္ေသာက္မယ့္
သူေကာင့္သားေတြ။

..................

အရက္စစ္မစစ္ ညကမသိေပမယ့္ ခုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းသိေနျပီ။ ကိုက္လိုက္တဲ့ေခါင္း။
တစစ္စစ္နဲ႔ ဇက္ေၾကာေတြကလည္း ဘာထိုးသလဲမေမးနဲ႔။ သံေခ်ာင္းနဲ႔ထိုးထားသလား ေအာက္ေမ့ရတယ္။
ငတ္လိုက္တဲ့ေရ။ ဘယ္ေလာက္ေသာက္ေသာက္ သဲပူထဲ ေရသြန္လိုက္သလိုပဲ။ အိပ္ရာထဲမွာ
မွိန္းေနခ်င္ေသးေပမယ့္ တစ္ဘက္ခန္းက ေရဒီယိုက ၈နာရီသတင္းလာေနျပီ. မဆံုးႏိုင္တဲ့
နံနက္ခ်ိန္ခါ ေတးသံသာကေတာ့ မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ပ်ံံ႔လြင့္ေနတုန္း။

တကတဲေတာ္ အျပင္မွ မထြက္လိုက္နဲ႔၊ ထြက္ရင္ မ်ိဳဆို႔လာျပီ။ ၈နာရီထိုးျပီ ခုထိအိပ္ရာက
မထေသးဘူး။ ၾကီးပြားဦးေတာ့မွာပဲ။ သူ႔လုပ္စာနဲ႔သာ လူလုပ္ရရင္ က်ဳပ္တို႔ သားအမိတေတြ
ဟင္း ေျပာမေျပာလိုက္ခ်င္ဘူး။ ေရးတဲ့စာကနည္းနည္း သူ႔စာေရးဆရာအစုတ္ပလုတ္ေတြနဲ႔
ေသာက္တာကမ်ားမ်ား။ ေျပာလိုက္ရင္ ငါ့ ပုဂလိက လြတ္လပ္ခြင့္ကို မခ်ဳပ္ခ်ယ္နဲ႔ေလး
ဘာေလးနဲ႔ ဒီမွာျဖင့္ အိမ္ဆိုင္က တစ္ဘက္ ခ်က္ရျပဳတ္ရတာက တစ္ဘက္ တစ္စက္မွ မသိတတ္တဲ့လူ။
တစ္စက္မွ အၾကင္နာတရားမရွိတဲ့လူ။ လာပေလ့ေစဦး သူ႔စာေရးဆရာေတြ၊ လာရင္ ဆဲကို
လႊတ္ဦးမယ္။

အင္း မျဖစ္ေခ်ဘူး။ ထမွ။ ေစာေစာစီးစီး ပြစိပြစိနဲ႔ မဂၤလာကို မရွိဘူး။ စာေရးဆရာ အရက္ေသာက္တာမ်ား
သူ႔လက္ထက္က်မွ အဆန္းလုပ္လို႔။ ကမန္းကတန္း မ်က္ႏွာသစ္ျပီး သူနဲ႔ ေ၀းရာမွာ
ေဆးလိပ္ထိုင္ဖြာေနလိုက္တယ္။ ေျပာပေလ့ေစ။ မိန္းမဆိုတဲ့ သတ္တ၀ါက အဲသလို စူပြစူပြလုပ္ရမွ
အိပ္ေပ်ာ္စား၀င္တဲ့အမ်ိဳး။ ေမာရင္ရပ္သြားလိ္မ့္မယ္။

ဒီမွာ ကိုအ၀ွာ။ အိပ္ရထ လဒမႈိင္ မႈိုင္မေနနဲ႔။ အိမ္က်က္သေရမရွိဘူး။ မီးဖိုထဲမွာ
ေကာက္ညွင္းေပါင္းနဲ႔ ပဲျပဳတ္ရွိတယ္။ စားျပီး ဆိုင္ ခဏၾကည့္ထားဦး။ က်ဳပ္ မဂၤလာေစ်းထဲ
သြားျပီး ဆိုင္အတြက္ လိုတာေလးေတြ ၀ယ္ရဥိးမယ္။ ကေလးအတြက္ ဘားပလက္ တစ္ပုလင္းလဲ ၀ယ္ရဦးမယ္။
ကေလးအတြက္ ဘားပလက္ တစ္ပုလင္းလဲ ၀ယ္ရဦးမယ္ဆို တဲ့အသံလည္းၾကညးေရာ က်ဳပ္ရဲ႔
ငိုက္ေနတဲ့ ေခါင္းက ဆတ္ခနဲ ေမာ့လာတယ္။ ဘယ့္ႏွယ္ ဟိုေန႔ကမွ က်ဳပ္ ဘားပလက္အၾကီးတစ္လံုး
၁၈၀က်ပ္နဲ႔ ၀ယ္ေပးခဲ့တာ။ ခု ကုန္ျပီဆိုေတာ့ ....

က်ုဳပ္သမီးႏို႔ညွာ ၀က္သက္ေပါကတျပီးကတည္းက အရမ္းပိန္လာတာ။ ဆရာ၀န္က
အားေဆး၀ယ္တိုက္ပါဆိုလို႔ က်ဳပ္ဟိုေန႔ကမွ ဘားပလက္တစ္ပုလင္း၀ယ္လာခဲ့တာ။

မင္းဘားပလက္က ကုန္တာ ျမန္လွခ်ည္လား။ တစ္ေန႔ကမွ ငါ၀ယ္လာတဲ့ ဥစ၊...
ကုန္တာမဟုတ္ဘူးေတာ္ေရ ရွင့္ဥစ၊အတုၾကီး နားလည္းလား။ က်ဳပ္ဆရာ၀န္ကို
ျပၾကည့္ျပီးျပီ။ အတုၾကီးတဲ့။ ဆက္မတိုက္နဲ႔တဲ့။ ဆက္တိုက္ရင္ ကေလး ဒုတ္ခေရာက္မယ္တဲ့။
အဲဒါ မဂၤလာေစ်းက ဆိုင္နံပါတ္ ေရးေပးလိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ၀ယ္တဲ့ စစ္တယ္တဲ့။

ဖူး .... လူေတြ လူေတြ တယ္လည္း ရက္စက္ၾကပါလား။ က်ဳပ္တို႔လို ငါးပါးသီလ မလံုတဲ့ ယမကာ
လုလငေတြအတြက္ အရက္တုတယ္ဆိုတာ ထားပါေတာ့။ အျပစ္မဲ့တဲ့ ကေလးေတြခမ်ာ။ ေလာဘ၊ေဒါသ၊ ေမာဟ
အတ္တ တယ္လည္းၾကိးၾကပါလား ။ စာနာစိတ္ ေခါင္းပါးလွခ်ည္လား။ အေဖက အရက္အတုေသာက္ သမီးက
ဘားပလက္အတုေသာက္။ ၀ဋ္ လို႔ပဲ ေသဘာထားၾကစို႔ သမီးေရ ...။

ကဲကဲ မင္းသြားစရာရွိသါား။ ငါဆိုင္ၾကည့္ထားလိုက္မယ္။ ထိုင္ခဲလွတဲ့ ဆိုင္ေလးမွာ ထုိင္ရင္း
ခ်ိဳခ်ဥ္၊ မုန္႔ထုပ္၊ အခ်ိဳမႈန္႔၊ ဆပ္ျပာ စံုစီနဖာေတြကို ေငးေမာၾကည့္ေနမိတယ္၊
တေအာင့္ေလာက္ရွိေတာ့ မညစ္မသစ္ စီ၀ိုင္စီ ၀မ္းဆက္နဲ႔ ပိုက္ဆံအိတ္ ခ်ိဳင္းၾကားညွပ္ျပိး
ယိုးဒယား လက္ဆြဲျခင္းဆြဲ ထြက္သြားတဲ့ မိန္းမကို ၾကည့္ျပီး .... အင္း သူ႔ေၾကာင့္
ငါတို႔ မိသားစု အူစိုေနတာပါကလား လို႔ ေတြးမိေသးတယ္။

ကိုရင္ေတြ ဆြမ္းခံျပန္ခ်ိန္ေလာက္မွာ က်ဳပ္မိန္းမ ေစ်းကျပန္လာတယ္။
လက္ဆြဲျခင္းထဲမွာလည္း ဘာမွ ပါလာတာ မေတြ႔ဘူး။ မ်က္စိမ်က္ႏွာလည္း ပ်က္လို႔။ ဘာမွ
မေျပာဘဲ အခန္းထဲ တန္း၀င္သြားတယ္။ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ျပန္မထြက္လာဘူး။ အင္း တစ္ခုုခုေတာ့
တစ္ခုခုပဲ ဆိုျပီး က်ဳပ္လည္း အခန္းထဲလိုက္သြားတယ္။ ေဟာဗ်။ ဒူးကေလးတုပ္ျပီး တရွဳံရွံဳ
ငိုေနေလရဲ႔။ က်ဳပ္ျမင္ေတာ့ ရွဳိက္သံက ပိုက်ယ္လာတယ္။ က်ဳပ္လည္းအံအားတသင့္
ၾကည့္ေနျပီးမွ ....

မင္းဘာျဖစ္လို႔လဲ ေျပာစမ္းငါ့ကို။ ဘာလို႔ငိုေနတာလဲ ေျပာစမ္းပါ။

အဲဒီေတာ့မွ တဟီးဟီးနဲ႔ ငိုပါေလေရာ။ ေရာ ခက္ျပီ။ ဘယ္သူကမ်ား ေစာ္ကားလိုက္ပါလိမ့္။ ဒီအရြယ္ၾကီးက်မွ
ဒီမီးယပ္ပိန္ မီးယပ္ေျခာက္ကို ဘယ္သူကမွ လုိက္စာမေပးတန္ေကာင္းပါဘူး။ မသကာ
ဘတ္စ္ကားေပၚမွာ လူယုတ္မာနဲ႔ေတြ႔လို႔ ...။

ေျပာစမ္းပါ။ မင္း ဘယ္သူက ေစာ္ကားလိုက္သလဲ။ ငါ့ေျပာစမ္း။ ပုဆိုးကို
တိုတိုျပင္၀တ္ျပီး ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေမးေတာ့မွ ....

အဟင့္ ဟင့္ ဟင့့္။ ဘယ္သူကမွ ေစာ္ကားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္မ ကားေပၚမွာ
ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရလို႔။

ေၾသာ္ ... ဒါမ်ားကြာ။ ဒါေလာက္ ငိုေနရတယလို႔။ ရန္ကုန္မွာေနျပီး ဘတ္စ္ကား မွီခိုရတဲ့
လူအဖို႔ တစ္ခါမဟုတ္ တစ္ခါေတာ့ ခံရစျမဲပါကြ။ ဒါမဆန္းပါဘူး။ ကဲ ..ကဲ... ငိုမေနနဲ႔တိတ္
တိတ္။ ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံ က ဘယ္ေလာက္မ်ားလို႔တုန္း .... တစ္ေထာင္ေလာက္ေတာ့ ရွိမယ္ထင္တယ္။

ဟင္.... တစ္ေထာင္။ တစ္ေထာင္။

ငိုမယ္ဆိုရင္လည္း ငိုခ်င္စရာေပါ့့ေလ။ က်ဳပ္တို႔ မိသာစုမ်ိဳးမွာ တစ္ေထာင္ဆိုတဲ့ေငြဟာ
နည္းတဲ့ေငြမွ မဟုတ္တာ။ သူကပိုႏွေျမာရွာေပမေပါ့။ သူရွာတဲ့ပိုက္ဆံကိုး။ တစ္မတ္ျမတ္
တစ္မတ္ ငါးမူးျမတ္ ငါးမူးနဲ႔ ျခစ္ျခဳတ္ စုရတဲ့ ပိုက္ဆံမဟုတ္လား။ ဒီတစ္ေထာင္ျပန္ရဖို႔
စုပါေလဦး။ က်ဳပ္လဲ ႏွေျမာတာပါပဲ။ ၀တ္ထုတို သံုးေလးပုဒ္ေရးမွ ေငြတစ္ေထာင္ေလာက္ရတာ။

ဒါနဲ႔ ေနပါဥိး မင္းက ဘယ္မွာ အႏႈိက္ခံရတာတုန္း ... ႏႈိက္တုန္းကမင္းမသိဘူးလား.။

ႏႈိုက္တုန္းကသာသိရင္ အဲဒီေကာင္ ပါးရွစ္စိတ္ကြဲသြားေသးတယ္။ မသိလို႔သာေပါ့။ ရွိက္သံစဲျပီး
ေဒါသသံက ကဲလာျပီ။

ကြ်န္မလည္း အိမ္ကထြက္ကတည္းက ပိုက္ဆံအိတ္ကို သတိထားတာပဲ။ ကားကလည္းေခ်ာင္တယ္။ ေနရာရတာနဲ႔
၀င္ထိုင္ျပိး ပိုက္ဆံအိတ္ကို ဆြဲျခင္းထဲထည့္ လက္ကိုင္ကိုင္းႏွစ္ခု ပူူးကိုင္ျပီး
ေပါင္ေပၚတင္လိုက္လာတာ။ ဆင္းရမဲ့မွတ္တိုင္ေရာက္ေတာ့ လူက က်ပ္ေနျပီ။ ကြ်န္မလဲ
တိုးေ၀ွ႔ဆင္းရင္းနဲ႔ ေစ်း၀ယ္မလို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ပိုက္ဆံအိတ္ မရွိမွန္းသိတာ။
အဆင္းမွာ အႏႈိက္ခံရတာေနမွာေပါ့။

မင္းကားနံပါတ္ မမွတ္မိဘူးလား ...

ရွင္ဟာေလ။ ကြ်န္မက ဘာကိစ၊းနံပါတ္မွတ္ေနရမွာတုန္း။ ေစ်းထဲေရာက္မွ
ခါးပိုက္ႏႈိုက္ခံရမွန္း သိတာပါလို႔ေျပာေန ...

အင္း ဒါလည္းဟုတ္တာပဲ။ က်ဳပ္လဲ လွ်ာေၾကာဆက္မရွည္၀ံ့ေတာ့ဘူး။ အဲတစ္ခုေတာ့ရွိတယ္။ ျပန္ရလို
ရျငားေပါ့ေလ။ က်ဳပ္စဥ္းစားမိတာက ....

အဲ အဲ ငါတစ္ခုစဥ္းစားမိတာက မင္းလွသန္းကို သိတယ္မဟုတ္လား။ မႏွစ္ကတုန္းကေတာင္
ပုဆိုးတစ္ထည္နဲ႔ လာကန္ေတာ့သြားတဲ့ ငါ့တပည့္ျဖစ္ခဲ့ဘူးတဲ့ လွသန္းေလကြာ။ ဒီေကာင္က
လူဆိုးထိန္းဆိုလား ..နယ္ထိန္းဆိုလား။ အဲဒီေကာင္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပီး
နည္းနည္းအကူအညီ ေတာင္းၾကည့္ပါလား...

မိန္းမမ်က္ေစာင္းက ၀င္းခနဲ။ သူသာ နဂါးဆိုရင္ က်ဳပ္ ျပာျဖစ္ေလာက္ျပီ။

အကူအညီရလို ရျငားေပါ့ကြာ ....မသိမသာ ေလေျပထိုးၾကည့္တယ္။ သူထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းက
မက်ခ်င္ေသးဘူး။

ေရာက္ခဲ့ပါျပီေတာ္.. ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။ ျဖစ္ျဖစ္ခ်င္း ကြ်န္မလဲ သတိရတာနဲ႔ ရွင့္တပည့္ေက်ာ္ဆီ
ေရာက္ခဲ့ပါျပီ။

ေဟ....ဟုတ္လား။ လွသန္းက ဘာေျပာလဲ ျပန္ရမယ္ေျပာလား

ဒီေနရာမွာ က်ဳပ္မိန္းမကို အရမ္းအထင္ၾကီးသြားျပီ။ သူမို႔ သတိရတတ္ပေလ။

ရွင့္တပည့္ေက်ာ္လွသန္းက ဘာေျပာလဲဆိုေတာ့ သူလဲ အတတ္ႏိုင္ဆံုး စံုစမ္းေပးပါ့မယ္တဲ့။
ျပန္ရဖို႔ေတာ့ သိပ္မေသခ်ာဘူးတဲ့။ ဟိုတုန္းကန႔ဲ မတူဘူးတဲ့။ ဟိုတုန္းက
ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရတဲ့ အခ်ိန္၊ အႏႈိက္ခံရတဲ့ လက္စလက္နကို ၾကည့္ျပီး ဒါ ဘယ္သူ႔
လက္ခ်က္ဆိုတာ တန္းသိတယ္တဲ့။ အဲဒီေကာင္သြားကုပ္လိုက္ရံုပဲ။ ဒါမွမဟုတ္
သူ႔ေခါင္းေဆာင္ကို သြားဖမ္းလိုက္ရံုနဲ႔ အႏႈိက္ခံရတဲ့ ပစ၊ ျပန္ရတာမ်ားတယ္တဲ့။
အခုေတာ့ ....

အခုေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲကြ။ အခုလည္း အဲလိုလုပ္ေပါ့

ေၾသာ္ ..ရွင္ေျပာေတာ့လြယ္တယ္။ သူေျပာတလဲ ဆက္နားေထာင္ဦးမွေပါ့။ ခုေတာ့
သိပ္မလြယ္ဘူးတဲ့။ ခုေခတ္ ခါးပိုက္ႏႈိက္ေတြကလည္း သိပ္စည္းကမ္းရွိတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။
သူ႔နယ္ ကိုယ့္နယ္ သိပ္ခြဲေတာ့တာ မဟုတ္ဘူးတဲ့။ ႏႈိက္ခ်င္တဲ့ေနရာ ႏႈိက္ေနၾကတာတဲ့။
ျပသနာက ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရတိုင္းလဲ ခါးပိုက္ႏႈိုက္ လက္ခ်က္ခ်ည္းလို႔ ထင္မေနနဲ႔တဲ့။

ဘာကြ... ခါးပိုက္ႏႈိက္ခံရတိုင္း ခါးပိုက္ႏႈိက္ လက္ခ်က္မဟုတ္လို႔ သူ႔မေအ.... တယ္....ငါ

ေၾသာ္... သူေျပာတာလဲ ဆံုးေအာင္နားေထာင္ပါဦး။ တစ္သက္လံုး ခါးပိုက္ႏႈိက္လုပ္စားတဲ့
ခါးပိုက္ႏႈိက္ စစ္စစ္ေတြရဲ႔ ရာဇ၀င္ကိုသူတို႔သိတယ္တဲ့။ ခုဟာက တစ္ခါတစ္ရံမ်ာ
ခါးပိုက္ႏႈိက္စစ္စစ္ေတြရဲ႔ လက္ခ်က္မဟုတ္ပဲ ၾကံဳရင္ၾကံဳသလို မတတ္သာလြန္းလို႔
လြယ္တယ္ဆိုျပီး ၾကံမိၾကံရာ ၾကံတတ္ၾကတဲ့ ခါးပိုက္ႏႈိက္အတုေတြကလဲ .....

ေတာ္....ေတာ္.....ေတာ္ေတာ့ကြာ

က်ဳပ္ဆက္ျပီး နားမေထာင္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ ဘာမွလည္း မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူူး။
က်ဳပ္တို႔မိသားစုအတြက္ အေရးပါလွတဲ့ ဆံုးရွံဳးသြားတဲ့ ေငြတစ္ေထာင္ထက္ အဆမ်ားစြာ
တန္ဖိုးၾကီးျပီး ဘာမွန္းမသိတဲ့ အရာတစ္ခု ဆံုးရွံဳးသြားတယ္လို႔ ရင္ထဲမွာ ခံစားေနရတာက
တႏံု႔ႏံု႔နဲ႔ အခံရဆိုးလွတယ္။