အေရွ႕ေက်ာင္းသားသူေတာင္းစား၊လည္ေပၚေက်ာင္းသားအေကာင္းစား၊ေက်ာက္မီးေသြးမို႕မည္းသကို၊
တို႕ေက်ာင္းသားမို႕ရဲသကို၊ေဟ့လာေမာင္ရို႕၀ါး...
ဟုအားရပါးရဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ေၿပးလြားလာၾကေသာကေလးတစ္စုသည္ကားလည္ေပၚဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားကေလးမ်ား
ၿဖစ္ၾက၏။
သူတို႕ေက်ာင္းဘက္တင္းခ်လယ္တစ္ခြက္ေလာက္အကြာတြင္ခ်ည္လံုခ်ည္ကိုၿပာတာကြင္းသိုင္းၿပီးသင္တိုင္းအက်ီကို
ေလ်ာ့ရိေလ်ာ့ရဲ၀တ္လ်က္ေခါင္းငိုက္စိုက္ႏွင့္တစ္လွမ္းခ်င္းလာ ေနေသာ ေမာင္ခ်စ္သည္ အ၀ံေမသုတံအကံသမယံ ဟ ုတတြတ္တြတ္ရြတ္လ်က္ရွိ၏။
ေဆးတစ္အိုးေလာက္အၾကာတြင္အေရွ႕သို႕လွမ္းၾကည္႕လိုက္ရာပန္းပုဆရာႀကီးဦးေအာင္ခ်ာကနဖ်င္းတဲတြင္ေက်ာင္းသား
သူငယ္ခ်င္းမ်ား၀ိုင္းအံုေနသည္ကိုေတြ႕ရေလသည္။
မိမိသည္လည္းအေၾကာင္းသိလိုေသာေၾကာင့္ေၿပးလြားတိုး၀င္ၾကည္႕ရွေလ၏။
ဦးေအာင္ခ်ာသည္ဆင္စြယ္မင္းသမီးရုပ္ကေလးတစ္ခုကိုထုလ်က္ရွိသည္။
ထုလုပ္စၿဖစ္သညဖင့္ရုပ္လံုးေပၚမွ်ပင္ရွိေသးေသာ္လည္းအရုပ္ကေလးမွာႏြဲ႕ေႏွာင္းၿဖဴေဖြးခ်စ္စရာကေလးၿဖစ္ေပ၏။
အတန္ၾကာေသာအခါေမာင္းေထြး၊ေမာင္ေခြး၊ေမာင္စ၊ေမာင္လွတို႕တစ္စုထၿပန္သြားေလ၏။
ေမာင္ခ်စ္ကားေၿမႀကီးေပၚတြင္ဒူးေထာက္ၿပီးကြပ္ပ်စ္ခါးပန္းတြင္ေမးတင္ၿပီးလွ်င္အေငးသားၾကည္႕လ်က္ပင္ရွိေသး၏။
"ဘႀကီးေအာင္၊ဒီမင္းသမီးရုပ္ကေလးကိုဘယ္သူ႕ေပးဖို႕ထုေနတာလဲဟင္"ဟုမ်က္စိကေလးေပကလပ္လုပ္ၿပီးေမးေလ၏။
ေဆာက္ပုတ္ႏွင့္ေဆာက္ကေလးကိုအသာခ်ၿပီးေဆာက္ပံုးထဲတြင္ေဆးလိပ္ကိုစမ္းေနေသာဦးေအာင္ခ်ာက"ငါ့တူလိုခ်င္လို႕
လား၊
ေငြတစ္က်ပ္ယူခဲ့ရင္ဘႀကီးေပးမယ္၊သိလား"ဟုအမွတ္မဲ့ေၿပာလိုက္ေသာအခါမ်က္ေမွာင္ၾကဳတ္ရင္းေခါင္းကုတ္လ်က္
"ေငြတစ္က်ပ္ဆိုတာဘယ္ႏွစ္ၿပားလဲဘႀကီးေအာင္ရဲ႕"ဟုေမးၿပန္ေလ၏။
ပန္းပုဆရာႀကီးလည္းေဆးလိပ္ကိုခ်ၿပီးလက္၀ါးႏွစ္ဖက္ကိုေထာင္ၿပလ်က္
"ဆယ္ၿပား၊ဆယ္ၿပား၊ေၿခာက္ခါ၊ေနာက္ၿပီးေတာ့ေလးၿပားထည္႕၊
ေပါင္းေၿခာက္ဆယ့္နဲ႔ေလးၿပား။အဲသည္ေလာက္ကိုတစ္က်ပ္ေခၚတယ္။
ၾကားလား"
ဟုကေလးသူငယ္ခ်စ္ခင္ေသာ၀ါသနာရွိသည္႕အတိုင္းစိတ္ရွည္လက္ရွည္ေၿခဟန္လက္ဟန္ႏွင့္ရွင္းလင္းေၿပာၿပေလ၏။
"၆၄ၿပားေပးရင္ကြ်န္ေတာ္ဒီအရုပ္ကေလးကိုတကယ္ပဲရမလား၊ေနာက္ေတာ့မညာနဲ႕ေနာ္၊ဘႀကီးေအာင္"
ဟုေၿပာရင္းေယာင္ဆံၿမိတ္ကေလးကိုခ်ာခ်ာလည္ေအာင္ပတ္ရစ္လ်က္အိမ္ရွိရာသို႕ရြင္လန္း၀မ္းေၿမာက္စြာခုန္ေၿပးလြားသြားေလ၏။
ေမာင္ခ်စ္သည္ေန႕လည္ခ်ိန္ေက်ာင္းတြင္မုန္႕၀ယ္စားဖို႕ရန္မိခင္ေပးလိုက္ေသာတစ္ၿပား၊
တစ္ၿပားေသာအသညပာကိုမသံုးရက္၊မစြဲရက္ပဲအက်ီသင္ပုန္းေခါင္းတြင္အေပါက္ငယ္ေဖါက္ၿပီးစုထားသည္မွာေၿခာက္ၿပား
မွ်ရေလ၏။
တစ္ထြာမွ်က်ယ္ေသာမိမိ၀မ္းေခါင္းသမုဒရာအတြက္မူကားေန႕ဆြမ္းစားကုလားတက္ေခါက္တြင္ဘုန္းေတာ္ႀကီးဦးေခမာေ၀ေသာငွက္ေပ်ာသီးတစ္လံုးႏွင့္ေက်နပ္ဖူလံုလ်က္ရွိ၏။
ဆင္စြယ္ရုပ္ကေလးသည္တစ္ေန႕တၿခားသားနားေႀကာ့ရွင္းၿပီးလာ၏။
သြားကေလးမ်ားေပၚလုမတတ္ရွိေအာင္ၿပံဳးလိုက္ရန္ဟန္ၿပင္ေနေသာအသြင္သည္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာညအခ်ိန္တြင္ပင္
လည္းေမာင္ခ်စ္၏မ်က္လံုးတြင္းမွမထြက္။
ၾကည္႕ရဖန္မ်ားေလအရုပ္ကေလးမွာလွလာေလ၊လုိခ်င္စိတ္ပြားလာေလၿဖစ္ရကားတစ္ေန႕မွတစ္ၿပားတစ္ၿပားစုရသည္
ကိုအလြန္ဖင့္ေလးၾကန္႕ၾကာသည္ဟုသိလာေလ၏။
ပိုက္ဆံရလိုလြန္းသညဖင့္ဥပုသ္ေန႕မ်ားကိုပင္စာသင္ရက္ၿဖစ္ပါေစေတာ့ဟုဆုေတာင္းမိ၏။
တစ္ေပါက္တစ္လမ္းကဘယ္နည္းႏွင့္ပိုက္ဆံရေအာင္ႀကိဳးစားရပါမည္နည္းဟုႀကံစည္ၿပန္၏။
ထိုစဥ္အခါကကမာစစ္ႀကီးအတြင္းၿဖစ္ၿပီးေက်ာက္တံအလြန္ရွား၏။
ေမာင္ခ်စ္သည္အစ္ကိုႀကီးကိုသစ္၏ေက်ာက္သင္ပုန္းကြဲမ်ားကိုေညာင္ေရအိုးစင္မွယူၿပီးညဥ္႕နက္သန္းေခါင္မေရွာင္၊
မွဳိင္းတလူလူထြက္ေနေသာေရနံဆီမီးခြက္ႀကီးကိုထြန္းညိွုလ်က္ခြ်န္ထက္ေသာဖဲထီးသံေခ်ာင္းၿဖင့္ေက်ာက္တံတိုက္ေလ၏။
ေက်ာက္တံေရာင္းၿပီးပိုက္ဆံေၿခာက္ၿပားရ၏။ေက်ာင္းသားႀကီးဖိုးေတးကအႏိုင္က်င့္ၿပီးမေပးပဲထားေသာအေ<ကးတစ္ၿပားအတြက္ေတြမိတိုင္းေဆြးမိ၏။
တစ္ဆယ့္ႏွစ္ၿပားမွ်ရေသာအခါအက်ီသင္ပုန္းေခါင္းမွာမဆန္႕ၿပီၿဖစ္သညဖင့္ႏွစ္ဖက္ပိတ္ၾကေသာင္း၀ါးတစ္ဆစ္တြင္ထိပ္ကအေပါက္ေဖာက္ကာေ၀လေခါင္း၊
ေဂ်ာ့ေခါင္း၊နတ္ဖိုးခြ်န္းစေသာတံဆိတ္အမ်ိဳးမ်ိဳးခတ္ႏွိတ္သည္႕ေၾကးၿပားဆယ့္ႏွစ္ၿပားတိတိကိုသြင္းေလွာင္သိုမွီးထားေလ၏။
ႏွစ္ဆန္းတစ္ရက္ေန႕တြင္ေဒြးေလးညိဳခ်စ္စႏိုးေပးေသာ၊သူငယ္ေဖာ္ေမာင္ေထြးကအလိုက္ႏွစ္ၿပားေပးသၿဖင့္ပိုက္ဆံခ်င္း
လဲစဥ္မလဲရက္ပဲတြယ္တာခဲ့သည္႕ထံုးအမွတ္ႏွင့္ေဒါင္းပိုက္ဆံကေလးကိုလည္း
ဖ်ာေအာက္မွထုတ္ယူၿပီးေၾကးၿပားအေဖာ္မ်ားရွိရာေၾကးတိုက္တြင္သို႕သြတ္သြင္းလိုက္ေလ၏။ေ
ၾကးၿပားအေရအတြက္ကိုလည္း၀ါးေက်ာတြင္စူးၿဖင့္ၿခစ္ၿပီးမွတ္ထားေလ၏။
ပဲဟင္းခ်က္တဲ့ေန႕ကတစ္ၿပား၊ဘႀကီးထူးကြ်ဲေပ်ာက္တဲ့ေနကတစ္ၿပားစသညဖင့္လက္ေခ်ာင္းကေလးမ်ားကိုခ်ိဳးကာခ်ိဳး
ကာပိုက္ဆံစာရင္းတြက္ရစစ္ရသည္မွာေန႕စဥ္ႏွင့္အမွ်ၿဖစ္၏။
ေရတံေလ်ာက္ထဲမွာထားရေကာင္းႏိုးႏိုး၊သေဘၤာႀကမ္းေပၚတြင္၀ွက္ထားရလံုႏိုးႏိုးႏွင့္ပိုက္ဆံဗူးေနရာက်ိတ္ေၿပာင္းရသည္မွာလည္းအေမာပင္ၿဖစ္၏။
အရုပ္ကေလးကိုရလာလွ်င္ထည္႕ထားဖို႕ရန္ထန္းရြက္ဖာေခ်ာကေလးကိုအမ်ိဳးမ်ိဳးၿပဳၿပင္ဆင္ယင္မြမ္းမံရသည္မွာမအားပင္
ၿဖစ္ေလ၏။
ေစ်းသည္ေဒၚခါဥ၏ေတာင္းနီထဲတြင္အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းႏွင့္ေကာက္ဦးငခ်ိပ္ေပါင္းကိုၿမင္ရသာအခါသြားရည္ယိုမိ၏။
သို႕ပါေသာ္လည္း၀ယ္မွရေသာသြားရည္စာတို႕ကိုသပိတ္ေမွာက္ေလ၏။
သူငယ္ေဖာ္တို႕ဖန္ဒိုး၀ယ္ၿပီးေဂၚလီရိုက္ေသာအခါကေလးတို႕ဘာ၀အမ်ားနည္းတူကစားလိုပါေသာ္လည္းမိမိတြင္ရွိရင္းစြဲစည္ပတ္သံေခြအေဟာင္းႀကီးကိုေက်ာက္၀ိုင္းပတ္လည္တြင္လွည္႕ပတ္လ်က္တစ္ေယာက္
တည္းေက်နပ္တင္းတိမ္ရေတာ့၏။
သို႕ၿဖင့္တစ္ၿပားတိုးလွ်င္တစ္မ်ိဳး၀မ္းသာလာေလသတည္း။
ညေနေလးနာရီေက်ာင္းလြတ္ေခါင္းေလာင္းသံသည္ေမာင္ခ်စ္၏ႏွလံုးေသြးကိုႏွုိးဆြလိုက္ေလ၏။
ဘုရားရွိခိုးဆံုးခါနီး]အာမ}...ကိုဆိုမိလွ်င္ပင္...]ဘေႏ}ကိုမေစာင့္ႏိုင္ပဲထေၿပးေလရာအေစာင့္ကိုရင္ႀကီးတစ္ပါးကအလ်င္လိုရေကာင္းမလားဟူၿပီးထိပ္ကိုေဂါင္ေဂါင္ၿမည္
ေအာင္ေခါက္လိုက္၏။
အမွဳမထာမိ၊လမ္းတြင္ခလုတ္တိုက္ၿပီးေၿခမကြဲသြားေသာ္လည္းနာရမွန္းမသိ၊ဦး ေအာင္ခ်ာကနဖ်င္းနားေရာက္ေသာ
အခါအတင္းတိုး၀င္သြားေလ၏။
ေဖာ့ဦးထုပ္ကိုေဆာင္း၊ေဘာင္းဘီအၿပာကို၀တ္လ်က္ကြပ္ပစ္တက္တြင္အခံ့သားထိုင္ရင္းမင္းသမီးရုပ္ကေလးကိုဘယ္ၿပန္ညာၿပန္ပယ္ပယ္နယ္နယ္ကိုင္တြယ္ၾကည္႕
ရွေနေသာလူ
ႀကီးတစ္ေယာက္ကိုၿမင္မွသာကိုယ္ရွိန္သတ္ကာေၿပာေနေသာစကားကိုၾကားမိေလေတာ့၏။
ဘယ့္နဲ႔လဲဆရာႀကီးရဲ႕၊က်ဳပ္ေၿပာတဲ့အဖိုးနဲ႕ေပးလိုက္မယ္မဟုတ္လား။
ခင္ဗ်ားတို႕အရပ္မွာဒီအရုပ္ကေလးနဲ႕တန္တဲ့အိမ္တစ္အိမ္မွမရွိပါဘူး၊၀ယ္ႏုိင္မဲ့လူလည္းရွိမွာမဟုတ္ဘူး။"
"မွန္ပါ၊၀န္ေတာက္မင္းတို႕ဆိုရင္ေတာ့အလကားေတာင္းလည္းေပးရမွာပါပဲ။ႏို႕ေပမယ့္ေခ်ာသပ္အမြမ္းတင္ဖို႕ေလးငါးရက္
ေလာက္ဆိုင္းေစခ်င္ပါတယ္။
ၿပီးလွ်င္ၿပီးခ်င္း၀န္ေထာက္မင္းတို႕ဆီကိုလာၿပီးပို႕ပါမယ္" ထိုမွ်ကိုႀကားရလွ်င္ပင္ေမာင္ခ်စ္၏အသဲႏွလံုးအူသိမ္အူမတို႕
သည္ေ<ကက်မတတ္ၿဖစ္ေလ၏။
အရုပ္ကေလးကိုအတင္းလုၿပီးေၿပးလိုစိတ္ေပၚလာေသာ္လည္း၀န္ေတာက္မင္းဟုၾကားရရုံမွ်ႏွင့္ပင္ရင္ဒူးတုန္ေနရေသာေမာင္ခ်စ္မွာအဘယ္သို႕၀ံ့ရဲပါအံ့နည္း။
ခါးၾကားကေၿခာက္လံုးၿပဴးေသနတ္သည္လည္းေမာင္ခ်စ္၏အႀကံကိုသိသည္႕အလားေမာင္ခ်စ္ဆီကိုစိမ္းစိမ္းလွည္႕ၿပီး
ေၿခာက္လွန္႔ေမာင္းႏွင္ေလ၏။
၀ဲလာေသာမ်က္ရည္ကိုအႏုိင္ႏုိင္ထိန္းၿပီးမိမိဘက္သို႕ေက်ာခိုင္းေနေသာဆင္စြယ္ေဒ၀ီေလးအားေနာက္ဆံုးၾကည္႕လ်က္ထြက္လာေလ၏။
လမ္းၾကာငယ္တစ္ခုတြင္းမွ"ဟိုေကာင္ကေလးညိဳတိုတို၊တို႕ကိုႀကိဳက္လို႕ငို၊နင္ငိုပင္မဲ့အလကားတို႕အေမကမေပးစား"
ဟုထြက္ေပၚလာေသာေတးသံသည္ေတးဆိုသူအားႏွလံုးပြားဖြယ္ပင္ၿဖစ္ေသာ္လည္းေမာင္ခ်စ္၏ႏွလံုးသားကိုကားဓါးပါးႏွင့္>မန္းလိုုက္ေလေတာ့သတည္း။
၁၅ရက္မွ်ၾကာေသာအခါေခါင္းထက္တြင္တစ္ဘက္ကိုယ္စီတင္ထားေသာမိန္းမႀကီးတစ္စုႏွင့္ေယာကက္်ားႀကီးတစ္ေယာက္တို႕
ေမာင္ခ်စ္တို႕၏ေၿခာက္ေသြ႕ေသာၿခံကေလးအတြင္းသို႕၀င္သြားသည္
ကိုၿမင္ရပါသည္။
အိမ္ေရွ႕ကေခြးကတက္ကိုတ္ကမိလွ်င္ပင္ထိုင္ခံုနားတြင္မ်က္ရည္စက္လက္ဦးဆံဖားလ်ားႏွင့္ထိုင္ေနေသာမိန္းမတစ္ဦး
သည္ေယာက္်ားႀကီး၏ေၿခစံုကိုေၿပးဖတ္လ်က္
"အမယ္ေလးကိုရင္ေအာင္ရဲ႕၊ေမာင္ခ်စ္ၿဖစ္ပံုေတြၿမင္၀ံ့ေသးရဲ႕လားရွင့္၊ေမာင္ခ်စ္ေရ၊အေမ့သားႀကီးရဲ႕၊အေမလိုက္ခဲ့မယ္ကြဲ႕ေနာ္၊ဟီး
ဟီး"
ဟုဟစ္ေအာ္ေၿပာဆိုငိုေ<ကးၿမည္တမ္းေလ၏။ဦးေအာင္ခ်ာလည္းေမာင္ခ်စ္အေလာင္းနားတြင္မလွဳတ္မယွတ္ထိုင္ေနေသာေမာင္ခ်စ္၏ဖခင္အား
"ဘယ့္ႏွယ္ၿဖစ္ရတာလဲေမာင္ဖိုးေငြရဲ႕၊ကိုရင္လည္းၿမိဳ႕တတ္သြားတာ၁၄-၁၅ရက္ႀကာသြားလို႕ဘာသတင္းမွမႀကားမိဘူး။အခုၿပန္ေရာက္ေရာက္ခ်င္းပဲအိမ္မွာေတာင္မထိုင္ခဲ့ဘဲေၿပးလာခဲ့တာပဲကြဲ႕"ဟု
ေၿပာေလ၏။"ကိုရင္ရယ္၊ဘာေရာဂါရယ္လုိ႕လည္းမေၿပာတတ္ပါဘူး။တမွဳိင္
မွဳိင္တေတြေတြနဲ႕ထမင္းမစားဟင္းမစား၊တစ္ခါတေလသူ႕အေမေကြ်းလို႕ဆံၿပဳတ္ကေလးတဇြန္းေလာက္၀င္သြားေပမဲ့ခ်က္ခ်င္းအန္ပစ္တာပဲ။
ပေယာဂဆိုလို႕ဆရာႀသေခၚၿပတာလည္းဘာမွမထူးၿခားပါဘူး။ကေလးကိုညွင္းဆဲသလိုၿဖစ္ေနတာပဲ၊ေမးလို႕လဲမေၿပာဘူး၊
မေန႕ညကေတာ့သူ႕အေမကိုေခၚၿပီးသူစုထားတဲ့ပိုက္ဆံငါးမူးႏွစ္ၿပားကိုသူ႕ဆရာေတာ္အားလွဴလိုက္ပါလို႕မွာၿပီးကိုရင္
ေအာင့္ကိုေမးတာဘဲ။
ၿမိဳ႕သြားတယ္လို႕ေၿပာေတာ့အတန္ၾကာၾကာဘာမွမေၿပာဘဲေမာေနၿပီး၊
ဘႀကီးေအာင္ညာတယ္လို႕မပီတပီေၿပာရင္းအသက္ေပ်ာက္သြားတာပဲ"ဟုေၿပာၿပီးလံုခ်ည္စၿဖင့္မ်က္ရည္သုတ္ေလ၏။
ဦးေအာင္ခ်ာလည္းစဥ္းစားၿပီးအေႀကာင္းရင္းကိုရိပ္မိေသာအခါမ်က္ႏွာညွဳိးငယ္သြားေလေတာ့သတည္း။
ယခုအခါတြင္ကားရြာကေလးအေနာက္ဖက္ႏြားစာက်က္အနီးထိန္ပင္ႀကီးေတာင္ယြန္းယြန္းရွိသခ်ိဳင္ကုန္းထက္တြင္ထီး
တည္းေသာအုတ္ဂူကေလးတစ္ခုကိုေတြ႕ႏုိင္ပါသည္။
အခ်စ္ဂူဟူသညဖင့္၄င္း၊ေမာင္ခ်စ္ဂူဟူသၿဖင္၄င္းအမည္ႏွစ္မ်ိဳးၿဖင့္ေခၚၾကရာမည္သည္ကိုအမွန္ဟုမေၿပာႏိုင္ပါ။
ဂူကေလး၏အေရွ႕မ်က္ႏွာလိုဏ္ေပါက္ကေလးထဲတြင္ႏြားေက်ာင္းသားတို႕၏လက္ခ်က္ၿဖင့္က်ိဳးပဲ့ပ်က္စီးေနေသာ
အရုပ္ကေလးတစ္စံုကိုေတြ႕ႏိုင္ပါေသးသည္။ ကြ်န္ေတာ့္ဖိုးေအအားေမးႀကည္႕ရာလြန္ခဲ့ေသာသံုး ႏွစ္ေလာက္ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားေသာေတာထြက္ႀကီးဦးကုႏ၏လက္ရာၿဖစ္သည္ဟုသာမန္မွ်သာသိရပါသတည္း။
။တကသိုလ္ေက်ာင္းတိုက္မဂဇင္း၊
No comments:
Post a Comment